Waarom ik soms bijna stop met de verpleging

Werken in de verpleging is leuk, afwisselend en soms erg zwaar, lichamelijk en emotioneel. Maar af en toe gebeuren er dingen waardoor je je afvraagt waarom je dit werk ook al weer doet en neig je even tot stoppen.

1. Bedreiging en intimidatie

Bedreiging en intimidatie komt vaker voor dan je zou denken. Die bezoeker die eist dat haar moeder NU geholpen moet worden terwijl jij achterloopt met je werkzaamheden en andere prioriteiten hebt. Die verwarde man die naar je uithaalt met zijn wandelstok of die vrouw die je in de buik stompt omdat ze daar bij kon en je net te laat was om haar arm te grijpen (nee ze zijn niet allemaal in de war sommige weten prima wat ze doen). Of die bezoeker die tegen de muren slaat en schreeuwt tegen je. Die een hele dreigende houding aanneemt en je niet weet of je straks een knal krijgt of dat het goed af gaat lopen en je hem weer rustig gaat krijgen.

Dit zijn allemaal vormen van bedreiging, geweld en intimidatie die wij bijna dagelijks op de werkvloer tegenkomen. Sommige zijn extremer dan andere en vooral de extreme varianten zoals de schreeuwende en slaande bezoeker doen mij twijfel of ik het nog wel wil, of mijn veiligheid het allemaal wel waard is.

2. Lichaamssappen

Klinkt vies hé! Is het ook. Ik heb poep in mijn haren gehad, spuug over mijn arm, plas in mijn schoenen, bloed op mijn broek en sputum (opgehoest slijm) op mijn jasje. Gelukkig hebben we altijd een schoon uniform binnen hand bereik en zo nodig ook een douche.

Een keer was ik net met mijn avonddienst begonnen en moest ik samen met een collega iemand voorbereiden voor een darmonderzoek. Deze patiënt kon de voorbereiding niet zelf doen en dus moesten we de darmspoelen met warm water. Net zolang tot het schoon was. Klinkt simpel toch? Is het ook als de patiënt mobiel is en 50 kilo weegt. helaas is dat zelden het geval. Deze patiënt was ook immobiel en geen 50 kilo. Alle voorbereidingen voor een schone afloop waren getroffen. Een heel rek po’s bij de hand, matjes in bed etc etc. Dus laten we beginnen. Een beetje water, geen effect. Iets meer water, geen effect. Nog een beetje dan maar en even wachten. Geen effect. Tja dan nog maar een beetje water en toen een ontploffing die via de klaar staande po omhoogschoot naar het plafond op mij en mijn collega neer regende! Dit was echt een moment waarop ik naar huis wilde en niet meer terug wilde komen.

3. Pijn op verschillende plekken

Dat werken in de zorg, ondanks alle hulpmiddelen, zwaar is weet je misschien wel. Mensen moet je draaien, omhoog helpen en ondersteunen. Soms gaat dat makkelijk en soms heel moeilijk. Niet altijd omdat de patiënt niet mee wil helpen maar vaak ook omdat men niet anders kan. Sommige mensen hebben gewoon heel veel hulp en ondersteuning nodig. Dat vraagt een hoop van ons lichaam. Het is niet voor niks dat vele zusters en broeders kampen met rugklachten.

Maar niet alleen het helpen van de patiënt is zwaar, soms is de grote afstand die je op een dag aflegt dodelijk voor je benen en voeten. De naald in het flesje paracetamol krijgen een enorme uitdaging en door de gang slalommen met een onwillig bed een onmogelijke opdracht.

Het levert pijn op in je handen, voeten, rug, benen, armen en nek. En soms is dat net een beetje te veel.

4. Emoties

Waar mensen ziek zijn en soms helaas ook doodgaan kunnen de emoties hoog oplopen. En heus niet alleen bij de patiënt en zijn geliefde. Ook wij as verpleging kampen met emoties. Soms omdat iemand gewoon heel lief is en een hele vervelende tijd tegemoet gaat. Omdat je iemand heel lang verzorgt heb en uiteindelijk toch overlijd. Maar ook blijdschap omdat na een lang ziekbed iemand weer lopend het pand verlaat.

Emoties zijn menselijk en zorgen ervoor dat wij juist ons werk goed en met compassie kunnen doen. We leren er op zekere hoogte mee omgaan en ons er van af te sluiten.Maar er zijn dagen dat je er vreselijk van kan balen. Dat je het allemaal er even niet bij kan hebben om wat voor reden dan ook. Dagen waarop je je afvraagt waarom je al die moeite hebt gedaan als iemand vervolgens toch overlijdt. Dagen dat je moet huilen omdat ondanks je reanimatie iemand toch onder je handen is overleden.

Maar gelukkig is er ook heel veel positief in de verpleging. Want tenslotte doe ik het nog steeds na 16 jaar!