Even terugkijken op 2 maanden intelligente lockdown

Het is 11 mei 2020, back to school. Een kreet die we over het algemeen roepen ergens tussen half augustus en begin september. Maar vandaag voelt ook als de eerste schooldag. Het is al zo lang geleden dat we op school zijn geweest. Het is spannend, en misschien ook anders dan het ooit was. En hoe zal het blijven?

Hoe het allemaal begon

Het is 13 maart 2020, een gedenkwaardige dag. Wat zal er gebeuren denk je? Zullen ze de scholen sluiten? Niet wetend dat dit de laatste keer voorlopig is dat we met elkaar de juf en de moeders in de klas kort staan te converseren voor de les begint en we onze lieve groep 3 kinderen wegbrengen. We geven geen hand bij aankomst, maar zeggen alleen goede morgen. Maar we staan nog wel gezellig dicht op elkaar. We zijn wel realistisch, deze moeders en ik, denken we. Voorzichtig zijn, maar van ons hoeven de scholen niet dicht. Of wel? Wat zijn de risico’s? Er is nog veel onduidelijk over dat hele virus.

2 dagen later stuur ik de juf een mailtje. Ik krijg de hooikoorts klachten van T niet goed onder controle. Niezen en een snotterige neus, dus ik moet hem verplicht thuis houden. Wellicht ten overvloede mail ik nog, want inmiddels zitten we te wachten op de persconferentie. De persconferentie die alle bepalend is voor de komende periode. En daar komt dan voor velen het verlossende woord. Scholen, kappers, horeca, allemaal dicht. In elk geval tot 28 april. Met onmiddellijke ingang. Voor veel mensen een opluchting, want we weten nog zo weinig over het virus en we zijn allemaal bang om ziek te worden. Of bang dat de ziekenhuizen de stroom aan patiënten niet aan kunnen. We zien heftige beelden uit Italië, waar de stroom van patiënten en doden ons beangstigd. Het land lijkt wel te juichen dat we op slot gaan.

Intelligente lockdown

Daar zitten we dan in een intelligente lockdown zoals we het noemen. Geen volledige opsluiting. Maar we moeten wel zo veel mogelijk thuis blijven, alleen naar de supermarkt, en 1,5 meter afstand houden.
Ook bepaalde zorg wordt uitgesteld, zo besluiten de tandartsen hun deuren te sluiten, hoefde niet, was een vrijwillige keuze. En ook flink wat winkels, met name grote ketens sluiten hun deuren. Online winkelen wordt populair en de kleine bedrijven weten niet meer hoe ze het hoofd boven water moeten houden. Er wordt overheidssteun beloofd, maar heb je niet de juiste branche, of een kvk inschrijving op je huisadres krijg je niets. Maar grote bedrijven als KLM krijgen wel steun. Het voelt hier thuis niet altijd even fijn. Veel van onze klanten zijn winkels en horeca klanten, die sluiten verplicht hun deuren. En dat heeft ook invloed op ons.
Niet iedereen lijkt het belang van thuisblijven in te zien. De eerste periode staan er rijen bij het bloesempark en zijn de stranden overvol. Alsof de ernst niet is doorgedrongen. 1,5 meter afstand houden wordt dan onmogelijk.
Daarna komen de kappers in het nieuws. Er zijn kappers die illegaal hun werk blijven doen. Riskeren een boete van € 4000 en hun klanten een van € 400 (voor te weinig afstand houden). Sommige mensen hebben er geen begrip voor. Anderen begrijpen maar al te goed dat ze wel moeten om te overleven. En ja er zijn er heus ook genoeg die er misbruik van maken. Die mensen zijn er helaas altijd.

Toch voelt het ook fijn. We zitten lekker thuis. De meesten van ons vervelen zich niet. En samen werken we aan school. A met haar vriendinnen online, en ik samen met T. In 2 dagen hebben beide scholen fantastisch werk geleverd. Het onderwijs draait hier gewoon door. Alleen dan digitaal. Met digitale lessen, en papieren lessen. Elke dag contact momenten. Echt iets om trots op te zijn. Zowel op de school als de kinderen.

En je ziet, want daar is het toch met name om te doen, het effect op de zorg. De IC’s stromen in het begin nog vol. Elke dag worden er hogere cijfers geroepen, aantal doden, aantal ziekenhuis opnames en aantal IC opnames. Vreselijk. Het houdt ons thuis. Het maakt ons allemaal denk ik wel een beetje bang. Misschien niet voor onszelf. Want wij zijn gezond. De kans dat wij het redden, lijkt heel groot. Maar wat als je in een risicogroep zit? Voor die mensen blijven we thuis en helpen we op deze manier de zorg om het behapbaar te houden en hen niet voor de moeilijke taak te zetten om te moeten kiezen tussen wie ze wel en niet gaan behandelen.

Zwaar?

Is het zwaar? Een lockdown? Ja en nee. Ergens geniet ik met volle teugen van het feit dat de ratrace is afgelopen. Geen zwemles, geen tennisles, geen haasten voor school. Het leven lijkt wel een stukje langzamer te gaan. En ook heerlijk, geen sociale verplichtingen. Gewoon lekker thuis kunnen blijven. Ik ben introvert genoeg om hier echt van te kunnen genieten. En die 1,5 meter bevalt me uitstekend. Mijn persoonlijke ruimte knapt hier enorm van op.
Maar aan de andere kant valt het me soms ook wel zwaar. Geen enkel moment alleen. En dat is juist waar mijn introverte kant ook zo van kan genieten. Het half uurtje ’s ochtends thuis alleen rommelen, voor ik naar kantoor ga. Het valt ook weg. Ik zit dan al met T achter de iPad of een ander werkje voor school. Met liefde, maar er is weinig tijd voor mijn eigen werk of om even op te laden. Dus ja het is ook zwaar. En ook op werk gebied.

Back to school

Maar dan komt de datum van 28 april heel dichtbij. Waar iedereen zo uitkeek naar het sluiten van de scholen, lijkt iedereen nu wel uit te kijken naar het openen van de scholen. Het lijkt wel of iedereen het thuis zitten zat is. Of is het het uitgegroeide kapsel? De frustraties van het thuisonderwijs geven, of eigenlijk begeleiden dat de kinderen hun werk doen. Of dat je elke dag zelf eten moet koken? Of dat je geen werk hebt?
In elk geval ben ik blij dat we de maatschappij weer een beetje kunnen openen. Het betekent dat de cijfers in de zorg beter zijn, dan ze waren. Dat het aantal opnames ten gevolge van Corona daalt en dat we het redden, dat er voor iedereen een plekje beschikbaar blijft op de IC. En dat is fijn.

De toekomst

En nu? De regering heeft een stappenplan gemaakt om de maatschappij weer in beweging te krijgen. Welke effecten heeft dit? Komt er een nieuwe grotere uitbraak van het virus? Immers het virus is niet weg. Er zijn nog genoeg mensen die Corona ergens hebben opgelopen en die thuis nog dagelijks de gevolgen van Corona ondervinden zoals Marguerita.
Zelf vind ik het niet spannend dat T weer naar school kan. Ook hier heeft de school weer bewezen dat ze zich snel kunnen aanpassen. 2 dagen school, de rest thuis en looprichtingen en lokalen zijn aangepast. Maar het is fijn dat de juf weer met de kinderen aan de slag kan en dat ze weer in groepsverband kunnen werken.
Het is fijn dat we weer naar de kapper kunnen. Vooral voor de kapper, want die kan weer geld verdienen en dus leven.
Het is fijn dat er weer gesport mag worden. Hier met name voor R. Hij heeft het echt gemist om te kunnen tennissen. Het is fijn. Maar het is afwachten hoe wij nu we weer meer met mensen in aanraking komen, invloed hebben op de cijfers. De cijfers van het aantal besmettingen, ziekenhuisopnames en doden.
Houden we dit in controle omdat we nog steeds wel 1,5 meter afstand houden, of krijgen we weer een explosieve stijging?

En wat dan? Gaan we dan weer in een lockdown? Met grotere economische gevolgen? Grotere economische gevolgen ja, want de spaarpotjes van veel mensen zijn leeg na de eerste lockdown. Meer bedrijven die dan omvallen, mensen die werkloos raken en gevolgen daarvan? Welke keuzes moeten we nog maken? Met wat als gevolg?
Moeten we weer de kant van de zorg kiezen, en iedereen redden, wat het ook aan de andere kant kost?
Of moeten we nu kiezen voor de economie, zodat iedereen die het overleeft, het ook daadwerkelijk overleeft?
We gaan het zien, we gaan het meemaken. Ik begrijp beide kanten van het verhaal. En stiekem ben ik blij dat ik niet op de stoel van meneer Rutte zit. Dat ik die keuzes niet hoef te maken, want welke keuze je ook maakt. Er zijn altijd mensen die niet blij zijn…

Wat vind jij? Zit jij in team zorg of in team economie?