Het ligt aan de tijd van het jaar ofzo. Elke avond is het raak. A komt haar bed uit. Dat kan zijn als ze er net in ligt, of pas na een uur. Inmiddels hebben we alle smoezen alweer een keer gehoord. Maar deze keer komt ze huilend naar beneden.
Wat is er aan de hand?
We proberen te achterhalen wat er nu precies aan de hand is, maar eigenlijk volgt er niet echt een duidelijk verhaal. Het varieert van buikpijn, of andere lichamelijke klachten, tot ik kan gewoon niet slapen, of ik maak me zorgen over de weektaak op school, of….. Doorvragen levert ook niet echt een antwoord op. Waarom is ze zo verdrietig?
Knuffelen
Ik besluit haar dan maar even ouderwets in mijn armen te nemen. Even knuffelen. En terwijl zij met haar lange ledematen op schoot klimt en haar hoofd in mijn nek legt, hoor ik mezelf een diepe zucht slaken.
Jeetje bedenk ik me opeens. Waar komt die zucht vandaan? Ergens in mijn hoofd gaat een klein luikje open en bedenk ik me, dat mijn moeder ook wel eens zo’n zucht slaakte. Maar waarom?
Diepe zucht
Als A weer naar bed is, denk ik nog na. Over waarom ze zo verdrietig was. Geen idee, het was er gewoon het verdriet. Dat kan. Maar ik denk nog meer over mijn eigen zucht. Waarom volgde er voor de knuffel zo’n diepe zucht van mama?
Mijn hele leven lang ben ik al een emotionele muts. Om het minste of geringste gaan de sluizen open. Ik vergelijk het tegenwoordig vaak met iemand die vlekken in zijn nek krijgt bij spanning van boosheid of bij een presentatie. Bij mij gaat de kraan gewoon snel open. Lastig, maar hallo ik functioneer nog prima. Kijk even verder en je ziet dat ik nog prima functioneer hoor, maar dat is een ander verhaal.
Maar sinds de hormonsters van de zwangerschappen, is het niet alleen de kraan die snel opengaat. Diep van binnen zit er een ander gevoel. Niet alleen een fysieke uiting, maar een echte emotie. Een mama emotie. IK WIL NIET DAT MIJN KIND VERDRIETIG IS. Ik wil dat ze gelukkig is, en als ze verdrietig is wil ik haar helpen het op te lossen. En dat kan ik nu niet. Dat maakt mij verdrietig.
Waarom dus die diepe zucht? Om even de eigen emotie onder controle te krijgen. Dus even de diepe zucht voor de troost, voor het gesprek. Om er daarna weer helemaal te kunnen zijn voor haar.
Herkennen jullie dit lieve mama’s?
