Mamsatwork bedacht deze nerveuze tag. Iedereen wordt wel eens zenuwachtig, de een wat vaker dan de ander. Waar worden wij nou ontzettend zenuwachtig van? Je leest het vandaag is deze leuke tag.
Waar word ik nu zenuwachtig van?
M: van de tandarts, een spannend gesprek, als ik ergens in mijn eentje heen moet, en ik niemand ken, voor een spannend telefoontje, en examens.
H: Bij veel verschillende dingen. Ik wordt zelf erg nerveus van toetsen en examens die ik zelf af moet leggen. Maar ik kan ook vreselijk nerveus zijn vanwege (sport)prestaties van mijn kinderen. Maar het ergste is als de kinderen te laat thuis komen en ik ze niet kan bereiken.
Waarom word ik hier zenuwachtig van?
M:Overeenkomst tussen de verschillende dingen. Nieuw en onbekend. Ik weet niet wat ik kan verwachten en daar word ik zenuwachtig van. De tandarts is een angst die ik al heel vroeg in mijn leven heb opgelopen, kan ik me niet eens herinneren. Deze angst uit zich nu vooral nog in zenuwachtig zijn.
H:Toetsen, in mijn ogen is dat redelijk logisch. Ik wil goed presteren en dus word ik nerveus als ik hem maak. Dat duurt tot ik de uitslag weet.
(sport)Prestaties van mijn kinderen: Ik weet hoe hard ze er voor werken en dat hoop ik zo erg dat het lukt dat het hopen soms omslaat in nerveus.
Kinderen te laat thuis, moet ik deze echt uit leggen? Ik denk dat elke mama of papa dit kent. Je weet niet wat er gebeurt is, en je haalt je van alles in je hoofd. Meestal onnodig gelukkig.
Hoe uit dat zenuwachtig zijn zich bij mij?
M: Ik ga mij extreem goed voorbereiden, vooral op de weg erheen. Regelmatig check ik de routeplanner, even controleren of het nog steeds net zo lang rijden is. Ik bekijk de locatie met Google streetview, zodat ik weet hoe het eruit ziet. Of ik word er rusteloos van. Er komt niets meer uit mijn handen en ben ik doelloos aan het rondlopen door huis.
De tandarts druk ik gewoon weg, wel ga ik dan een week van te voren nog beter poetsen, als dat kan, in elk geval in mijn gedachten is het beter.
H:Heen en weer lopen, tikken met hand of wiebelen met mijn voet. Bijten op mijn vingers, constant naar buiten kijken of ik de kinderen al zie aankomen.
Doe ik iets tegen het zenuwachtig zijn op dat moment?
M: Meestal niet. Het duurt een kort moment, daarna ga ik er al mee aan de slag of weer door met de dagelijkse dingen. Maar als het echt grote zenuwen zijn, dan is het lastiger. Dan moet ik mezelf echt bewust afleiden, anders komt er niets meer uit mijn handen
H:Nee niet echt. Als de toets over is en de uitslagen zijn binnen, slecht of goed, dan zijn de zenuwen over. Idem dito bij het zien van de kinderen als ze te laat zijn, de zenuwen verdwijnen dan als sneeuw voor de zon.
Herken jij je hierin? Of wordt jij nerveus van hele andere dingen?
