Au mijn poot, dat werd een bezoekje aan de dierenarts

Een nachtrit naar de dierenarts stond hier niet echt op de planning.  Het is vrijdagavond, lekker relaxen voor de tv en lekker niets hoeven, dat is hier meestal hoe een vrijdagavond eruit ziet. Maar dat liep vorige week even anders. Met een best heftige wond, konden we niet wachten en moesten we toch echt even langs de dierenarts.

Paniek buiten

Terwijl ik T naar bed breng, ik weet het tijdstip nog omdat hij om 9 uur naar bed wilde, lekker laat, op het moment dat ik de gordijnen dicht wil doen, klinkt er een heleboel herrie in de tuin en zie ik PrinceS met een noodvaart uit de tuin klimmen. A denkt dat er een andere kat in het spel is, en dat er ruzie is. Meestal kalmeert dat snel, dus eigenlijk vergeten we het voorval weer. Tot hij een uur later binnenkwam. Hij gedroeg zich normaal, maar toen hij in de keuken stond, zag A dat hij een best grote wond had op zijn linker achterpoot.
Duidelijk waar de paniek eerder vandaan kwam dus, maar dat besef kwam bij mij pas uren later. Eerst handelen.

Grote wond

Snel bekijk ik de wond. Het is een hele grote wond aan de bovenkant van zijn voet, op zijn linker achterpoot dus. Compleet ontveld. En het vel hangt er nog wel aan. Het bloed niet enorm. En eigenlijk vind ik dat gek voor zo’n grote wond. Ook al is het al even geleden.  Een betere bestudering van de poot volgt later als ik op de bank zit te wachten tot we naar de dierenarts kunnen. De poot is echt keurig ontveld, je kunt de pezen en botten zien liggen. En hij gebruikt de poot gewoon, dus die lijken in elk geval intact. Hij gaat ook rustig liggen, hoewel hij wel veel aan de wond likt. Ik kan me voorstellen dat hij veel pijn moet hebben, maar katten laten dat vaker niet blijken. Zijn erg hard voor henzelf.

Naar de dierenarts

Voor ik de wond goed had bekeken, had ik dus al het nummer van onze dierenarts gebeld, en was ik keurig doorverbonden naar de Hugo Verwijskliniek in Zwanenburg. Yup Zwanenburg, dat is voor ons wel even een stukje rijden. “Gelukkig” kunnen we dan ook pas om 12 uur ’s nachts terecht. Dat betekent nog 1,5 uur wachten. Tijd genoeg om even een reismandje te regelen, want die lenen we altijd van R zijn zus. Gelukkig kon zij dat even snel brengen.
Nadat iedereen hier in huis naar bed was gedaan, worstelde ik met PrinceS om hem in het reismandje te krijgen. Hij had daar geen zin in, dus dat was nog even een gevecht.
De 30 minuten daarna in de auto waren ook niet echt plezierig. Lees donkere weggetjes met hazen die voor je koplampen wegschieten in de berm terwijl er een kat naast je een boos concert geeft, omdat hij in een reismandje gepropt zit.

Het consult

Na de inmiddels bekende corona maatregelen te hebben doorlopen en ons te hebben ingeschreven moeten we even wachten op de arts. Al snel worden we naar binnen geroepen en is het duidelijk dat PrinceS echt een lelijke wond heeft. Ja die inschatting hadden we zelf ook al gemaakt, anders waren we niet gekomen, om met een weekend en nachttarief een dierenartsconsult te doen.
Maar de opties zijn helder. Of zo snel mogelijk opereren, lang leve het nachttarief. Of de andere optie. Nu een nat verband, en dan morgen weer bellen en hopen dat je ergens terecht kunt voor alsnog een operatie. Want dit moet wel echt geopereerd worden. Een kattenpoot hecht je niet even zomaar, dus inclusief een narcose.

Operatie

Gezien de wond, de grootte ervan en het feit dat ik morgen anders alsnog naar Zwanenburg moet rijden voor een operatie. Het is immers weekend, besluiten we de operatie te doen. Geen röntgenfoto, want hij belast zijn poot gewoon, dus we gaan ervan uit dat er niets beschadigt is verder.
En dan mag ik hem achterlaten. Morgenochtend rond half 9 word ik gebeld met de uitslag. Of eerder als ze me heel dringend nodig hebben voor verdere stappen. Dat is overigens niet te hopen, want deze rekening is al behoorlijk prijzig.

De day after

Kwart over acht. De telefoon gaat. De dierenarts. De operatie is goed verlopen. Het duurde echter wel iets langer dan verwacht. De wond was vies, er zat veel zand in. En ze had 15! hechtingen nodig om de wond te hechten. En dat kostte nog best wat moeite.
Als ik PrinceS kom ophalen, kan ik natuurlijk niets zien van de wond. Die zit goed ingepakt in een mooi en stevig verband. En gewapend met pijnstilling, antibiotica, een lege bankrekening en een nog wat suffe kat verlaten we de kliniek weer.

Thuis

PrinceS lijkt geen last te hebben van zijn verband en zijn wond. Nog wat suf van de narcose komt hij de dag door op snoepjes en veel slapen.

Zondag gaat hij ook weer lekker eten en heeft hij nog steeds nergens last van. Op naar maandag, dan mogen we op controle bij onze eigen dierenarts.

Wordt vervolgd…..