Spoken

“Mama! MAMA KOM” En dat dan niet om 3 uur ’s middags maar bij voorkeur om 3 uur ’s nachts. Het tijdstip waarop ik maar 1 ding wil. En dat is slapen! Het duurt dan ook even voordat mijn brein begint te werken. Immers ik ben dit niet meer gewend. Ze slapen hier inmiddels allebei lekker door en roepen alleen als er echt iets aan de hand is….

Ziek

Oké. Normaal gesproken dan. Dan slapen ze door. Nu was T net ziek geweest. En tijdens de griep werd hij regelmatig midden in de nacht wakker. Koorts en zweten, een uitgewerkte paracetamol en het is bingo midden in de nacht. Maar het is nog een nasleep van de griep. Hij is niet meer ziek, maar wordt nog wel wakker midden in de nacht.

Zodra ik bij mijn positieven ben gekomen, roep ik terug: “Ga maar weer slapen T, het is midden in de nacht.” Met een beetje geluk blijft het daarna stil en slapen we verder tot die ellendige wekker gaat.

Spoken

Helaas dat was deze nacht niet het geval. Er werd namelijk nog een keer teruggeroepen vanuit de kamer naast de onze. Ik verstond er met mijn slaapdronken hoofd niet veel van, dus toch maar mijn warme bed uit en eens even kijken wat er aan de hand is.
“Wat is er T?” “Nou……”, begint zijn relaas. Het slapen lukt hem niet, er is namelijk een spook in de kamer. Nog steeds verlangend naar mijn bed, flap ik er bijna uit dat spoken niet bestaan en dat hij nu echt moet gaan slapen. Mama is ook moe en het is echt midden in de nacht. Gelukkig, bijna, want hoe zat het ook al weer. Moesten we deze signalen niet heel serieus nemen?

A had ook een periode dat ze wel eens een spook zag. Meestal zat haar spook verstopt achter het gordijn. En meestal was het voldoende om het spook weg te jagen. “Weg spook! Ik wil niet dat je op deze kamer zit!” En gelukkig vertrok het spook.
Dus zat ik naast het peuterbed. “Waar zit het spook T? Help je mee om het spook weg te jagen? Nee spoken mogen van mama niet op jouw kamer! Ook geen blauw beer spoken! Ja, als ik zo de kamer uitloop, dan neem ik het spook nog even mee en kun jij weer lekker gaan slapen.”

Slaap lekker

Met nog een laatste “Kom op spook, uit de kamer!” verlaat ik uiteindelijk de slaapkamer van T en kan ik weer in mijn eigen bed gaan liggen. T slaapt weer, en mama ligt wakker. Geen last van spoken, maar wel van een verstoorde nachtrust. Het duurt even voor ik weer in slaap val.

Ik ben wel blij dat de spoken voorlopig weer verjaagd zijn, en de nachten weer rustig. Hij slaapt weer door. En de spoken? Die houden zich denk ik weer even rustig. Of niet, maar ik kan ze niet waarnemen….

Heb jij ook wel eens spoken verjaagd?