Er zijn van die tradities die voortgaan terwijl de eigenlijke aanleiding er al lang niet meer is. Eerst uit gewoonte tot er later een nieuwe gewoonte is ingeslopen. Dat was ook zo met het plakje voor de kat. Deze traditie stamt uit 2000, liep door na het overlijden van Nikos in 2014. En werd natuurlijk door PrinceS weer nieuw leven ingeblazen. Of moet ik nu gewoon zelf iets inleveren?
Sammy was een huis-, tuin- en keukenkat zoals ik hem altijd noem. Gewoon geboren in een Nederlands gezin. Hij at gewoon zijn eigen voer. Hij gaf niet zoveel om ons eten. Oké, kippenbotjes stelen vond hij ook wel een goed plan. Wij echter minder….
Nikos daarentegen was een Griekse vondeling. Hij had honger toen we hem vonden en meenamen naar Nederland. En die is nooit meer overgegaan. Hij roofde alles wat los en vast zat.
En nu hebben we PrinceS, en hij is dan wel een echte huis-, tuin- en keukenkat, maar verder een reïncarnatie van Nikos. Hij heeft altijd honger. Tenminste dat denkt hij. Hij rooft graag vlees en koek en alles wat hij lekker vindt.
Als ik het zo bekijk was Sammy misschien gewoon een uitzondering.
Leverworst
Behalve dan als er Leverworst was. Sammy net iets ouder dan Nikos liet Nikos altijd alles roven. Hij vond het allemaal niet belangrijk en at wel als Nikos klaar was. Behalve bij leverworst. Leverworst is zo lekker!! Dat moest en zou hij echt zelf hebben. Hiervoor kwam hij van zijn slaapplek af, hiervoor kwam hij op het aanrecht. Dit was zijn lievelingseten. Hiervoor ging hij zelfs het gevecht aan met Nikos. Blazen en grommen, en als Nikos toch probeerde een stukje af te pakken, dan kon hij ook rekenen op een tik.
Nikos bleef dan ook op gepaste afstand. Hij had respect voor Sammy en dat hij dan op zijn eigen plakje leverworst moest wachten, nou vooruit dan maar.
Toen Sammy overleed, hielden Nikos en ik het plakje voor Sammy in stand. Alleen was Nikos vooral blij dat hij niet meer hoefde te wachten op zijn plakje worst.
Toen ook Nikos overleed, heb ik het plakje voor de kat in stand gehouden. In het begin automatisch, maar er was geen kat meer om het te voeren. Dus moest ik het extra plakje toch zelf opeten of op mijn brood doen. Daarna uit gewoonte. Een dikker belegde boterham met leverworst, of gewoon een extra plakje.
Een nieuwe kaper
Tot PrinceS kwam. Het plakje voor de kat is er dus nog steeds, maar wordt nu met veel ongeduld opgewacht door meneer PrinceS. Hij veranderde natuurlijk al in een monster bij leverworst, maar inmiddels hebben we de traditie voortgezet. Is er leverworst? Dan gaat er weer netjes een plakje naar de kat. Waar meneer in tegenstelling tot een paar maanden terug nu keurig op zit te wachten. 
Hoewel hij daarna het graag alsnog van mijn brood probeert af te jatten. Is er geen leverworst, dan hoopt hij wel dat hij wat krijgt, maar helaas voor hem, dan valt er (in elk geval bij mij) niet altijd wat in de richting van zijn bakje. Het moet wel bijzonder blijven
Zo blijft het plakje worst voor de kat, toch een soort traditie te worden.
