Zondagavond, we zitten in een restaurant, na een drukke middag wordt het al wat later en T is moe. Hij heeft genoeg gegeten, maar ik nog niet. Toch stapt hij van tafel en het liefst wil hij op schoot zitten of op zijn minst even een dikke knuffel halen. Normaal deed ik dat altijd. Inmiddels ben ik wel een expert geworden na 6 jaar in eten met een kind op schoot. Maar ik stuurde hem nu toch even weg. Ik wilde even niet met hem knuffelen.
Behoefte aan knuffelen
T is gek op knuffelen. Zeker als hij moe is, kan hij nog wel eens elke 5 minuten even een knuffel komen halen. Zit ik op de bank, of thuis achter de computer dan vind ik dat meestal niet zo erg. Even een snelle knuffel en hij is voldoende opgeladen om weer zijn eigen ding te doen. Komt hij echt moe uit school dan hangen we ook wel eens samen de hele middag op de bank. Hij met de Ipad tegen mij aan. Tegen de tijd dat we dan gaan eten, kan hij weer even door.
Hij heeft altijd een grote behoefte gehad aan knuffelen. Als baby al sliep hij het liefst tegen mij aan. En hij komt vaker dan A ’s nachts zijn bed uit, omdat hij echt even nog moet knuffelen met zijn moeder. En dus ook toen we samen thuis waren, kwam hij veel vaker dan A even bij me langs om een knuffel te halen tijdens het spelen.
Ik wil niet meer overal knuffelen
Nu hij 6 is, is er blijkbaar ineens een grens overschreden waardoor ik hem niet overal meer wil knuffelen. Zoals bijvoorbeeld bij het restaurant waar we aan het eten waren. Het ging niet direct om die ene knuffel, maar ik merkte dat er bij mij iets veranderd was. Hij heeft nog steeds die behoefte, maar ik blijkbaar niet meer. En ik merkte het daar, maar ik merkte het ook thuis. Tijdens het tandenpoetsen wilde hij mij in 1x overladen met kusjes en knuffels. Terwijl ik aan het koken was, altijd als je net het vlees aan het snijden bent, en dus vieze handen hebt. Ik wil de knuffel dan uitstellen, of overslaan.
Maar zijn gezichtje laat me de knuffel niet overslaan. Hij voelt zich dan echt even verdrietig dat mama hem niet direct knuffelt. Dat mama hem op dat moment afwijst. Zo voelt hij dat. En ik vervolgens ook.
Maar eigenlijk bedoel ik er alleen mee, dat hij echt niet elke 5 minuten meer een knuffel hoeft en best even met uitgestelde aandacht om kan gaan. Blijkbaar is deze keer die grens eerder bereikt voor mama dan voor T. Ik ben toch stiekem gewend dat het de kinderen zijn die eerder toe zijn aan loslaten dan mama.
Maar uiteindelijk maken we het altijd weer fijn en goed met een dikke knuffel. Want er zijn heus nog wel genoeg momenten dat ook mama graag met haar grote zoon knuffelt.
Zijn jullie kinderen ook zo dol op knuffelen?
