Kindercensuur

“Mama zet je hem wel op Facebook?” A groeit op in het digitale tijdperk. Voor haar is de digitale fotocamera, Facebook, twitter en ook het blog van mama een normaal onderdeel van haar leven. Ik herinner me nog een moment dat er van haar een foto werd gemaakt met een ouderwets toestel. Je weet wel, zo een met een rolletje erin. Dat je door zo’n klein gaatje moet kijken wat er op de foto komt, en dat je pas na het ontwikkelen ook weet of de foto leuk is geworden… Ze begreep er helemaal niets van. Ze kon de foto niet direct zien. En ja hoe leg je dat uit aan een smurf van 3. Dat bleek nog best lastig….

Het maakt haar ook helemaal niet uit dat zij met haar hoofd op Facebook staat. Ze vindt het normaal en leuk. En dat iedereen die foto ziet, is leuk! Nu hebben een flink aantal van de door haar gewenste foto’s Facebook niet gehaald. Ze kwamen niet door de mama censuur heen…

Privacy en een blog

Toen startte ik een blog, ergens eind augustus. Een nieuw blog. Tijd om eens na te denken over de privacy. Van de kinderen maar ook van mijzelf en mijn man. Ik startte mijn blog voor mezelf. Een oude hobby, op te pakken omdat ik in de ww kwam. Voor mezelf dus. Vanaf het begin koos ik ervoor om de kinderen en manlief niet met hun naam te noemen om mijn blog. A, T en R, of beter bekend als manlief is genoeg. Mensen die ons echt kennen, weten de namen en dat is voldoende.
Foto’s dan? Daar ben ik een stuk makkelijker mee. Op Instagram en Facebook en ook twitter deel ik al heel veel. Ook foto’s. En het maakt het blog ook net even een stukje leuker.
Daarbij let ik er dus altijd heel goed op, welke foto’s ik deel. Echt niet alle foto’s halen het om geplaatst te worden. Als de toekomstige liefde van mijn kinderen het een keer in de babyplakboeken ziet, is vroeg genoeg. Dat hoeft niet via de Facebook of blog van moeders….. Zo kies ik er ook bewust voor om niet alles te delen op mijn blog. De grote “goednieuwsinternetshow” zeg maar. Een plekje waar het meestal gezellig is en je de ellende van de wereld even kan vergeten….

Al met al na al mijn nadenken kwam ik dus tot de conclusie dat ik voorlopig blijf delen wat ik al deelde. Leuke, gezellige foto’s en heel soms een foto van een boos kind. Ik vind het leuk, de omgeving vindt het leuk en de kinderen vinden het leuk. Tenminste A, want T wil heel graag het resultaat zien van de foto’s maar waar ze eindigen daar heeft hij nog geen weet van. Beiden hebben ook geen namen die heel speciaal zijn. Als ze later googlen, dan zijn er voldoende andere resultaten te vinden. En ik zorg dus geen rare dingen te delen. Op deze manier blijft het leuk voor iedereen.

Censuur

Toch zijn de rollen met betrekking tot censuur ineens verandert. De mamacensuur hoeft niet zo vaak meer te worden toegepast als voorheen. Zo maakte ik laatst een hele leuke foto van A. Ze las een boek op de bank. Lekker ontspannen, leuk voor bij een blog over boeken.
Ik maakte kennis met een nieuw fenomeen. De kindercensuur. De foto mocht absoluut niet op Facebook of op mijn blog. En met gods gratie, mocht de foto dan nog wel op mijn telefoon blijven staan. Ze was zeer ontevreden over het resultaat….
Dus de foto’s die jullie van haar zien, die zijn door de censuurcommissie heen gekomen. Ik vind het namelijk meer dan prima dat zij zelf mee bepaald welke foto’s er wel en welke er niet geplaatst worden. Op deze manier leren we samen spelenderwijs ook direct hoe zij moet omgaan met haar eigen privacy op het internet. En ben ik stiekem blij dat ze niet elke foto meer terug hoeft te zien op Facebook…

Hoe gaan jullie om met de privacy van de kinderen en het plaatsen van foto’s?