Een nieuw gezin

Vandaag is het exact 8 jaar geleden dat onze oudste werd geboren. Zij is toch mooi degene die ons papa en mama heeft gemaakt. En waardoor wij nu een gezinnetje vormen. Ik weet nog precies hoe deze dag verliep. Ik denk dat deze dag altijd een bijzondere dag zal blijven in mijn eigen herinneringen. A zelf vind de dag ook bijzonder. Ze weet dit jaar precies over hoeveel nachten en dagen ze jarig is. Ze is al weken bezig met de cadeaus die ze wil krijgen, of eigenlijk kopen van al het geld dat er gevraagd wordt. Zo beleven we allemaal deze bijzondere dag steeds opnieuw. Speciaal voor vandaag dan ook even het verhaal van 8 jaar geleden uit de oude doos.

17-07-2007 om 18:34 uur

Dit zijn de datum en de tijd waarop onze dochter A is geboren. Als je geen behoefte hebt aan het hele bevallingsverhaal, dan moet je vanaf hier vooral niet verder lezen! ’s Ochtends om 9.30 uur braken de vliezen toen ik onder de douche vandaan kwam. De nacht was wel een beetje onrustig verlopen, maar er was nog geen sprake van heftige weeën. De verloskundige gebeld en R, want het vruchtwater was niet helemaal helder van kleur, maar ook niet echt bruin of groen. De verloskundige heeft ons vervolgens toch doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat er misschien toch een heeel klein beetje poep in het vruchtwater zou zitten. Inmiddels kwamen de weeën ook op gang en in de auto had ik al weeën om de drie á vier minuten die een minuut aanhielden.

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis gekomen bleek dat ik al bijna twee cm ontsluiting had en dat ook zij twijfelden of er in het vruchtwater was gepoept. Om 12 uur besloten ze me daar toch maar te houden aangezien ik zeer regelmatige weeën had en anders- omdat ik toch poliklinisch wilde bevallen- als ik thuis zou komen waarschijnlijk gelijk weer terug zou kunnen, omdat ik dan voldoende ontsluiting zou hebben om weer te kunnen terugkeren naar het ziekenhuis. Yeah right. Nou ik vond het prima, want heen en weer in de auto vond ik inderdaad niet een erg fijn plan.

Rugweeën

Van de periode in de middag kan ik me weinig meer herinneren. Ik weet wel dat we de tv in de verloskamer hadden aangezet en dat de tourrenners het ook zwaar hadden op een berg. Maar meer dan een paar fietsen heb ik niet gezien. De mooie plaatjes van Frankrijk zijn geheel aan me voorbij gegaan. Wel werden de weeën steeds zwaarder ze zaten voornamelijk op mijn rug, wat dus veel meer zeer doet -vind ik- dan buikweeën, want die paar buikweeën waren prima weg te zuchten en te puffen, maar de rugweeën deden echt heel erg zeer.
Werkelijk geen idee meer wanneer, maar wilde ik echt iets hebben tegen de pijn. “Mevrouw wilt u een ruggenprik of iets anders?” Oké, heb ik net mensen naast mijn bed horen praten dat een ruggenprik niet meer kan, omdat er teveel ontsluiting is. Maar of dat over mij ging? Ik heb geen idee. Wel een tip voor verpleging, gynaecologen en andere aanwezigen. Ik heb wel pijn, maar er is niets mis met mijn oren. Mag dat volgende keer op de gang. En nee dit heb ik niet gezegd. Dat lukte niet, maar wel gedacht. Dus koos ik voor een prik met pijnstilling, pethidine, want ik trok de pijn echt niet meer.

De geboorte

Tevens weet ik dat ik ook persweeën kreeg, maar nog niet mocht persen, ik had immers nog geen volledige ontsluiting. Maar het was echt niet tegen te houden, mijn hele buik trok samen, probeer dat maar eens weg te puffen, dat lukt gewoon niet. Nee echt niet, wat was dat moeilijk zeg. Uiteindelijk mocht ik dan wel persen en toen verdwenen de weeën, in elk geval het werden er steeds minder, dus heb ik veel op eigen kracht geperst. De gynaecologg nam ondertussen de bevalling over van de dame in opleiding, want ik scheurde. Dus er werd snel een knip gezet en om 18.34 uur was het dan zover en werd er een heel klein meisje in mijn armen gelegd! En dat is echt wel een heel mooi moment.
Na de geboorte van de placenta werd ik nog gehecht aangezien ik dus was uitgescheurd en ingeknipt.

Een nieuw gezin

Een dag later tussen 4 en 5 kwamen we pas thuis. Dus de eerste dag thuis moesten we starten zonder kraamzorg. Met een meisje die niet wilde slapen, net als de nacht ervoor in het ziekenhuis. Een mama die niet op haar benen kon blijven staan, maar toch steeds flauwviel en een papa die ook geen idee had wat hij met een luier aan moest. Oh, wat ben je als nieuw gezin toch eigenlijk slecht voorbereid. Maar dat is een heel ander verhaal……