Terug in de tijd; 5 jaar geleden

Vandaag is het 5 jaar geleden. De datum vergeet ik nooit. Ik ben altijd al goed geweest in het onthouden van verjaardagen, en vandaag is een ex-collega van mij jarig. En een bijzondere ex-collega, eentje waarmee samenwerken zo vanzelfsprekend was, dat je elkaar mist als je niet meer samenwerkt. En elkaar dus ook na de tijd als collega’s nog opzoekt. Goed zij is dus jarig vandaag en daarom weet ik nog zo goed dat het op 8 april gebeurde. Dat vergeet je dan nooit meer…..

5 jaar geleden

Het was 5 jaar geleden een donderdagochtend. Een uur of 8. Hij heeft net een kop koffie gedronken en kruipt nog even zijn bed in. Na het nieuws van 8 uur schrikt mijn moeder echt wakker, mijn vader doet “raar”. In paniek belt ze mijn zus op. Zij woont namelijk schuin achter mijn ouders en kan snel te hulp schieten. Zij heeft de korte afstand tussen hun huizen in een recordsnelheid afgelegd vermoed ik. Na mijn vader te hebben gezien, constateert ze dat hij mogelijk een CVA heeft. Zijn linker mondhoek hangt naar beneden, zijn linkerhelft is verlamd, zijn spraak is niet te verstaan. Na 112 te hebben gebeld is de ambulance er al na zo’n 5 minuten. De ambulance stond gelukkig bij het ziekenhuis, dus praktisch om de hoek. Met de trap naar beneden kon niet, dus wachten op de brandweer die hem op spectaculaire wijze uit het raam naar beneden heeft getakeld. Neef Q heeft opa mooi zien vliegen uit het badkamerraam. Op verzoek van mijn zus hebben ze hem naar het ziekenhuis gebracht waar mijn broer op dit moment op de afdeling neurologie aan het werk is.

Ondertussen gebeurt er natuurlijk heel veel. Ik word gebeld om half 9, als ik net ons kantoor in loop. Raar tijdstip voor mijn moeder om te bellen, maar vrolijk, vanwege het mooie weer en de verjaardag van D neem ik de telefoon op. Dat is schrikken. 2 directe collega’s ingelicht en daarna op weg naar het ziekenhuis. De rest van de afdeling blijft verbaasd achter. Achteraf hoor ik, dat ze graag door mij ingelicht hadden willen worden. Dat wordt me nog lang kwalijk genomen door een aantal mensen. Sorry hiervoor, 5 jaar later, maar hopelijk begrijpen ze inmiddels dat ik daar even niet toe in staat was. Weet je hoe erg je schrikt? Nee, dan zeg ik gelukkig maar! Ik hoop voor je dat dat zo blijft.

Door het snelle optreden van mijn moeder en zeker mijn zus, was mijn vader snel in goede handen. En kon er direct met een behandeling begonnen worden. In de middag kon hij gelukkig zijn arm al weer een beetje bewegen, en zelf in met zijn hand alweer een beetje knijpen. Een dag later kon hij zijn arm al weer achter zijn hoofd leggen en zijn been optrekken. Hij heeft zelfs al een beetje gelopen met een rollator! Zijn slikken en spraak waren nog minder goed vooruitgegaan, maar wie weet trekt dat ook nog iets meer bij. De dagen erna konden we steeds beter vaststellen welke restschade er zal overblijven en gaan we zien welk revalidatietraject hem staat te wachten. En hoe is hij er zelf onder? Ik weet niet of hij zich zelf bewust is van de omvang van zijn ziek zijn. 1 ding is zeker, revalidatie is topsport. Dus pap, je wordt dan toch nog een topsporter! En dus zet hem op!

Opa leest nog steeds heerlijk voor. T kan er echt van genieten

En nu?

Met enige aanpassingen, is dit de tekst die ik toen op mijn blog schreef, 2 dagen na die bewuste donderdagochtend 8 april. En nu? We zijn nu 5 jaar verder. En het gaat goed. 100% de oude is hij niet meer geworden. Maar hij loopt, heeft nog een tijdje gebadmintond, zwemt regelmatig en als je hem niet kent, merk je echt helemaal niets aan hem.
Via deze weg wil ik daarom ook zowel mijn moeder als mijn vader toch ook even laten weten, dat ik best wel trots ben op jullie. En dat jullie ook altijd nog voor ons en de kleinkinderen klaar staan.