Zoals ik de vorige keer al vertelde was het best een beslissing, waarbij de voordelen leken op te wegen tegen de nadelen, voor ons gezin toen mijn man offshore ging werken. Echter achteraf pas kan je de nadelen beter merken dan je vooruit kan bedenken.
De eerste keer dat hij echt weg ging was meteen voor twee weken. Dat lijkt helemaal niet lang maar toen leek het oneindig.
In elk geval vond ik het heel erg zwaar die eerste keer zo een lange tijd zonder man. Misschien is het handig om wat meer te vertellen over ons gezin toen.
Huilend
Ik begin bij A. Zij was toen 3, bijna 4. Dat papa niet meer bij de ambulances ging werken en voortaan met een helikopter naar zijn werk zou gaan was best interessant. Tot hij echt wegging en een hele tijd niet meer thuis kwam. Zo groot als ze dan lijken, zo klein zijn ze eigenlijk nog.
De eerste keer heeft ze tranen met tuiten gehuild. Waarom papa niet thuis kwam en of hij toch weer bij de ambulances kon gaan werken want ze miste hem zo!
Gelukkig had ze wel wat afleiding aan de peuterspeelzaal en haar kleine broer.
De kleine man van 2
En dan Q. Te jong om het te begrijpen met zijn 2 maar toch ook had het op hem wel impact.
Hij was een rasechte nachtbraker. Het eerste inslapen was nooit een probleem maar dat doorslapen leek hij niet te snappen. Wat resulteerde in huilpartijen en een zuchtende man, dit kan toch niet en denk aan de buren, naast mij.
Vele Teletubbies en andere dvd’s zijn gedraaid in de nacht zodat wij in elk geval het genoegen van een halve slaap konden hebben.
Verder wilde hij niet eten. Nou dat is niet helemaal goed verteld. Hij wilde best patat, knakworst, brood met smeerworst en snoep hebben. Alleen de rest liet hij staan, en dat al sinds hij acht maanden oud was.
Kort samen gevat niet echt een makkelijk kind dus.
En dan gaat hij echt weg
Toen R echt weg ging was het afscheid behoorlijk emotioneel. Volgens mij heb ik hem nog nooit zoveel geknuffeld als toen.
De kinderen deden het prima eigenlijk. Ze gingen best door met zichzelf zijn al merkte je soms wel dat papa erg gemist werd.
Halverwege werd het zwaar voor mij.
Nooit de zorg even kunnen overdragen. 24/7 klaar staan. Minder diep slapen want je bent alleen en moet dus wel alles horen. Maar vooral de eenzame avonden.
Ik denk dat alle alleenstaande moeders dit wel herkennen. Want dat werd ik, een part-time alleenstaande moeder met een vader op afstand.
Ik weet nog steeds niet hoe ze het wist. Maar die dag kwam mijn moeder langs. Zomaar, omdat ze dacht dat ik dat nodig had.
Ik heb even een flink potje moeten janken maar het luchtte wel heel erg op. Nogmaals bedankt mam.
Gewend
Inmiddels weten wij niet beter. De kinderen knuffelen papa flink als hij bijna weg gaat maar verder kijken ze er bijna niet naar om. Als ze wat van hem willen weten ze hem te vinden via verschillende kanalen. En ook al is hij op afstand vaak kan hij evengoed het een en ander voor ze doen.
