Inmiddels is het voor ons normaal, na ruim 9 jaar. Maar mijn man werkte niet altijd offshore. Er ging een hele andere periode aan vooraf. Vandaag neem ik jullie mee terug in de tijd en vertel hoe wij tot deze beslissing kwamen en hoe ons leven er voorheen uitzag. Ook zet ik voor ons de grootste voor- en nadelen op een rijtje als je man offshore gaat werken.
Alweer een hele tijd geleden hadden zowel mijn man als ik een “normale” baan. Beide zijn verpleegkundige en ik werkte op de afdeling endoscopie (daar waar ze met een camera naar maag en darmen kijken, van binnen) en hij werkte op de meldkamer ambulance (daar waar je telefoontje binnen komt als je 112 belt). Maar beide onregelmatig werken was zwaar, niet alleen voor ons ook de kinderen hadden het er zwaar mee. Geen regelmaat, soms vier dagen achter elkaar weg naar oma of oma bij ons en soms weken niet. Voor ons geen pijl op te trekken maar voor de kleintjes zeker niet. Zeker voor de oudste was het zwaar. Zij vroeg regelmatig wat er vandaag ging gebeuren, wie er kwam en of zij ergens heen moest.
Een andere baan
Daarnaast hadden wij ook heel soms samen nachtdienst. Dat klinkt heel gezellig maar dat kwam er soms op neer dat onze kinderen niet in hun eigen bedjes konden slapen en dat vonden wij heel vervelend. Maar daar kwam verandering en wel in de vorm van een andere baan voor mijn man. Een baan die hem ver van ons bracht een lange tijd maar die er gelijk voor zorgde dat hij veel dichterbij was. Een baan buiten de kust van Nederland, offshore op een gas- en olieproductie-eiland (door ons ook wel booreiland genoemd maar dat mogen we eigenlijk niet zeggen want ze boren niet maar halen alleen naar boven).
Altijd iemand thuis
Toen hij daar begon had ik geen enkel idee wat het precies inhield. Het enige dat ik wist was dat hij langere tijd achter elkaar weg zou zijn en dan daartegenover ook een wat langere tijd achter elkaar thuis.
Er waren voor ons meerdere redenen om voor deze baan te kiezen. Niet onbelangrijk was dat hij het graag wilde maar financieel zouden we er ook op vooruit gaan. Zodanig dat ik niet meer vast hoefde te werken maar als oproepkracht aan de slag kon. Op deze manier konden we de kinderen meer zekerheid en vastigheid geven. Immers konden we het nu zo plannen dat of mama of papa altijd thuis zou zijn voor ze. De kinderen waren op dat moment trouwens nog erg jong, 2 en 3.
Ook zat er meer vrije tijd vast aan de baan. Twee weken weg maar daarna twee thuis. Meer tijd met de kinderen, meer tijd voor leuke dingen.
Allemaal plus punten dus.
Het grootste minpunt was natuurlijk wel dat hij twee weken achter elkaar weg zou zijn.
Echt offshore
Het avontuur begon heel onzeker. Hij begin in een soort offshore oproeppoule. Wanneer hij weg zou gaan, hoe lang, we wisten het niet.
Hij was namelijk aangenomen maar er was nog geen detacheringsplek zeiden ze. Dat hield in dat hij voor enkele dagen weg kon worden geroepen maar ook voor enkele weken. Wanneer? Ook dat wisten we toen niet. Maar deze onzekerheid viel achteraf heel erg mee want meteen de eerste keer dat hij ging werd een vaste plek voor meer dan een jaar.
Het rooster werd twee op, twee af. Met de mogelijkheid om vakantiedagen op te nemen. Dus twee weken vakantie betekende zes weken vrij!
Wat een enorme luxe was dat! Wij waren gewend aan de standaard drie weken vakantie dus dit was echt enorm lang.
Inmiddels werkt hij in een ander schema op een ander eiland. Twee weken weg en drie weken thuis maar geen vakantie uren maar wel met de mogelijkheid tot het doen voor ruilingen voor de vakanties.
Volgende keer zal ik wat vertellen over de eerste tijd alleen en weer terug samen. Niet altijd rozengeur en maneschijn kan ik je zeggen.
