Alle vrouwen moeten er vroeg of laat aan geloven, menstruatie of maanstonden. Iets wat eigenlijk een taboe is binnen onze door mannen bepaalde gemeenschap. En eigenlijk is dat raar want ongeveer de helft van alle mensen op deze aarde is vrouw. Toch praten wij niet makkelijk over dit onderwerp, schamen wij ons zelfs hiervoor terwijl het eigenlijk iets heel moois is. En ja ik ben er zelf ook niet blij mee want ik hou ook niet van de bijbehorende mood-swings, de krampen en het ronduit ellendig voelen. Toch wordt er verwacht dat 50% van de menselijke bevolking doet alsof het niet bestaat en wij mogen er al zeker niet naar reageren want dan krijgen we behoorlijk wat commentaren over ons heen, en niet alleen van de mannelijke bevolking ook van een groot deel van de vrouwen.
De eerste keer
Tussen je 11de en 16de levensjaar komt de eerste menstruatie en daar ga je over het algemeen mee door tot je in de overgang gaat, vaak ergens rond je 50ste levensjaar. Een overgroot deel van je leven ben je dus in de ban van je menstruatiecyclus. Een steeds terugkomend gebeuren, hopelijk met enige regelmaat. Dit betekent ook dat onze beider dochters op de drempel staan van deze nieuwe fase in hun leven. En dat merken wij soms al. Met enige regelmaat is er soms sprake van gevoelens die niet passen bij onze kinderen, gevoelens van hopeloosheid, boosheid en je gewoonweg KUT voelen. Gevoelens die niet vanuit onze kinderen komen maar die ontstaan onder invloed van hormonen. Deze hormonen zijn nu nog volledig van slag en maken onze kinderen ook vaak helemaal van slag. En dat kan niet anders. Om de cyclus te starten is er een grote hoeveelheid hormonen nodig, een soort van kickstart zeg maar. Hopelijk normaliseert het snel want zo een explosieve combinatie is niet fijn in je lijf. Zeker niet omdat ze vaak niet begrijpen wat de reden is dat ze zich zo naar voelen en zo emotioneel.
Praten
En daar kom je als moeder dan bij kijken, in elk geval is dat mijn mening. Al hoewel ik het kind best beschamend vond om te praten over zulke onderwerpen (met mijn moeder) is het toch de enige manier om je kind enige informatie te geven. Het gaat het natuurlijkst als je het gewoon af en toe doet. Net zoals bij zindelijk worden. Kinderen vragen er naar doordat ze jou steeds volgen naar het toilet. Op dezelfde manier kan je dus al een natuurlijke nieuwsgierigheid hebben naar dit onderwerp. Nu zeg ik niet dat je gebruikte maandverbandjes moet laten slingeren, maar als jij je niet lekker voelt vanwege je menstruatiecyclus is het niet erg om dat te zeggen. Het is heel natuurlijk en niks om je voor te schamen. En dat is precies wat ik mijn dochter graag mee wil geven.
Als je regelmatig al eens wat informatie hebt uitgewisseld dan kan je ook op kritieke punten zoals mood-swings vertellen wat er aan de hand is. Hoe fijn moet het wel niet zijn om , als kind, te weten dat hetgeen je voelt natuurlijk is. Dat je niet raar bent omdat jij je zo voelt en dat het komt omdat je lijf verandert. Vaak heb je als moeder ook eerder door dat er een patroon in de humeurigheid te vinden is.
De uitleg gaat niet alleen over de verandering van je lichaam maar ook over de hormonen die je in elke maand verschillend beïnvloeden. Wat kan je eraan doen om je beter te voelen, hoe ga je hygiënisch om met jezelf, wat is normaal en wat niet. Allemaal dingen die ik al weet en die elke andere vrouw van mijn leeftijd ook weet. En waarom zou ik dat niet aan mijn kind leren. Ze hoeven echt niet elke keer opnieuw het wiel uit te vinden toch? En toch hebben we dat de afgelopen tijden wel laten gebeuren doordat er een taboe heerst rondom dit onderwerp. Een taboe dat wij vrouwen samen kunnen doorbreken. Samen kunnen wij er voor zorgen dat onze dochters zich niet hoeven te schamen vanwege hun menstruatie, dat zij wel met klachten naar een arts durven en niet denken dat het er allemaal wel bij zal horen.
In gesprek
Nu ben ik door mijn moeder heel open en vrij opgevoed. Alles was bespreekbaar (al vond ik het niet altijd even leuk). Daarna heb ik een verpleegkundige opleiding gevolgd, een opleiding die veel uitleg heeft gegeven over het functioneren van het menselijk lichaam maar ook over communicatie en het geven van voorlichting. Ik zal mijn kind ongetwijfeld regelmatig beschamen doordat ik alles bespreek aan de eettafel. Maar ik doe het zonder blikken of blozen en zonder stotteren. Ze krijgen van mij eerlijke antwoorden op eerlijke vragen. Dit onderwerp heb ik al minstens een jaar geleden aangesneden. Mocht jij je minder zeker voelen over dit onderwerp dan kan je op het internet natuurlijk van alles opzoeken. Maar ze vertellen er dan niet bij hoe je het beste het gesprek aan kan gaan. Dit probleem ondervangt Saskia van Ommen met haar boek “Hoe overleef ik mijn menstruatie“.
Hoe overleef ik mijn menstruatie
In haar boek vertelt ze van alles over dit onderwerp. Ze vertelt over de cyclus van het vrouwenlichaam (maar ook over die van de man), hoe jij je dochter kan voorbereiden op haar eerste menstruatie, wat kan helpen bij PMS zonder meteen aan de chemische middelen/hormonen te beginnen en wat er in je lijf gebeurd als je in de overgang raakt. Het boek is een goed hulpmiddel om je eigen menstruatie eens onder de lopen te nemen maar zeker een mooi houvast om een gesprek aan te kunnen knopen met je kind. Niet alleen met je dochter maar ook je zoon mag best wat weten over het vrouwenlijf. Met een beetje geluk help je hier je toekomstige schoondochter mee.
Ik heb het boek gelezen. Het bevat een heldere uitleg van de hormonale schommelingen en wat deze doen met ons en nog veel meer. Ze heeft zelfs een Facebook-groep opgericht om met andere vrouwen over je cyclus te kunnen praten. Het einde van een taboe rondom dit onderwerp komt hiermee hopelijk een stapje dichterbij.
Heb jij met je dochter over menstruatie en dergelijke zaken gesproken of heb je het haar allemaal zelf uit laten vinden?
