18 jaar moeder

Voor allebei een mijlpaal: zij wordt 18, en ik ben dus ook al 18 jaar moeder. Dat realiseerde ik me pas echt goed toen ik eraan begon te denken. Want hoewel ik ooit op Hyves haar geboortverhaal schreef, en dat 10 jaar geleden nog eens deelde toen ze 8 werd, voelt dit toch als een bijzonder moment. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij.

Ben ik nu een volwassen moeder? Zoals zij nu officieel volwassen is geworden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik in die 18 jaar ben meegegroeid. Dat ik geleerd heb haar ruimte te geven, haar eigen keuzes te laten maken. En dat ik steeds een beetje meer heb losgelaten.

Zelfstandigheid is altijd al een rode draad geweest in haar karakter

Als klein meisje vond ze het al belangrijk om het zélf te doen. Eén van de verhalen die we thuis met veel gelach blijven herhalen, is die keer dat ze – piepjong nog – alleen naar het toilet wilde. “Mama hoeft niet mee!” klonk het heel beslist. Maar uiteindelijk had ze me toch nodig. Daar zat ik dan, meters verderop op het terras, met een flinke portie moederlijk ongeduld te wachten... Tot er een mevrouw over het terras riep: “Op het toilet zit een meisje dat om haar moeder roept!”

Of dat ene magische moment, toen ze nét was overgestapt naar de peutergroep en haar allereerste kerstviering meemaakte. Buiten begon het zachtjes te sneeuwen, precies op het juiste moment. Binnen stonden de kinderen al klaar, elk met een lichtje in de hand. En toen gingen ze — één lange rij peuters, zingend, het donker in.

Lichtjes wiebelden zachtjes mee op het ritme van hun pasjes. De sneeuwvlokken dwarrelden als in een film naar beneden. En zij? Ze straalde. Je zag het in haar ogen: dit was betoverend. Voor haar. Voor mij. Alles klopte. Het licht, de sneeuw, de verwondering op haar gezicht. Een herinnering die zich diep vastzette in mijn hart — omdat het zoveel meer was dan zomaar een kerstviering.

En ook de eerste zwemles was er zo één om niet te vergeten. We waren netjes op tijd, want als kersverse moeder weet je nog niet precies hoe dat allemaal werkt. Ze mocht alvast onder de douche. Toen zij vond dat ze klaar was, stapte ze er zelfverzekerd uit – iets wat ze kende van babyzwemmen. Alleen… het was nog geen tijd, en terug onder de douche durfde ze niet meer. Er stonden inmiddels allemaal vreemde kinderen. Een lastig moment. Voor haar. En voor mij. Want ook dan blijkt dat zelfstandigheid soms hand in hand gaat met een beetje paniek.

Achteraf gezien is het geen verrassing dat juist Daltononderwijs haar zo goed paste. Vrijheid, verantwoordelijkheid, zelf keuzes maken – het ligt haar. En nu ze haar VWO-diploma op zak heeft, vertrouw ik er helemaal op dat ze straks ook het studentenleven op haar eigen manier gaat ontdekken.

Al jaren keek ze uit naar deze dag

Toen verjaardagen nog cadeaus hadden die in papier konden worden ingepakt

18 worden: het is niet zomaar een getal. Het is de dag waarop je mag stemmen (gelukkig viel het kabinet op tijd), waarop je zelfstandig mag rijden (nu het rijbewijs nog), en waarop je eindelijk legaal een biertje mag drinken (want ook nieuwsgierigheid hoort bij opgroeien).

Voor haar een bijzondere dag. En voor mij ook. Want 18 jaar geleden werd ik moeder. Een dag die ik me nog herinner in detail – niet alleen omdat ik hem opschreef, maar omdat hij mijn leven blijvend en op een prachtige manier heeft veranderd.

Nu ze steeds zelfstandiger wordt en langzaam haar eigen pad kiest, besef ik des te meer: moeder ben je niet één dag, maar elke dag een beetje meer.