N-E-E-E-E-I, hallo peuter!

Wil je zelf lopen?  NEE! Wil je in de wagen zitten dan? NEE! Gaan we samen spelen? NEE! Wil je limonade of thee? NEE! Wil je fruit, koekje, slapen etc.? Het antwoord is standaard NEE.

Van dreumes naar peuter

De afgelopen dagen heb ik redelijk uitgebreid stil gestaan bij de verjaardag en de bevalling van T. Onze kleine baby is nu ook geen dreumes meer maar een echte peuter aan het worden.
En je kent het gezegde: “Ik ben 2, dus ik zeg NEE”, Hallo peuter!

En dat is ook voor papa en mama weer even wennen. En misschien nog wel meer voor zijn grote zus. Dat lieve kleine baby’tje is in 2 jaar tijd uitgegroeid tot een peuter met een eigen mening. Nou ja, die eigen mening is hij heel hard aan het ontwikkelen. En dat gaat hier in huis met de nodige botsingen. Maar het levert ook fantastische momenten op, waarop hij laat zien wat hij allemaal al kan, of waar zijn frustraties zitten.

Zo ook op zijn verjaardag. Aangekleed in zijn stoere tuinbroek met een overhemdje eronder, liep hij ook boven nog wat rond te drentelen tot wij ook helemaal aangekleed waren. Ziet hij plotseling de zak met oude en te kleine kleding staan die nog opgeruimd moet worden. Bovenop lag zijn lievelingsbroek, van een maatje geleden. Tip voor mama’s: Beter opbergen want je raadt vast al wat er hier gebeurde… Hij trok voor het eerst zelf een broek aan. Een moment om trots op te zijn. Ware het niet dat een te kleine broek, over een tuinbroek, en het feit dat mama had bedacht dat het tijd was om naar beneden te gaan roet in het eten gooide. Dus dat resulteerde in een hele grote Nee en natuurlijk de bijbehorende tranen en boosheid, ondanks de eerst zo trotse mama.

Nu zijn wij ervaren ouders, aangezien T onze tweede peuterpuber is, maar hoe goed ik mijn geheugen ook probeer op te frissen, A en T zijn niet goed te vergelijken. Dus ook hier gewoon even terug bij af. En opnieuw beginnen met ontdekken wat werkt met opvoeden bij deze lieve peuterpuber.

Wat te doen bij NEEEI

Een continue stroom van het woord Nee. En niet gewoon Nee, maar dan het liefst N-E-E-E-I. Hij spreekt het ook echt spellend uit. Hilarisch de eerste keer dat ik dat hoorde, maar dat terzijde… En dan moet het duidelijk zijn, hij wil het echt niet! Alle ja/nee vragen worden nu standaard met NEE beantwoord en dat levert bij iedereen frustratie op, want hij krijgt dan toch niet wat hij wil en mama kan zo vragen blijven stellen. Over het algemeen weet hij wel heel goed wat hij wil. Maar als je dan dus vraagt: Wil je Limonade, dan is zijn eerste antwoord vaak toch NEE. Een peuterpuber automatisme? Om te voorkomen dat hier drama’s uit ontstaan, stellen we vaak een vraag met 2 keuzes. Bijvoorbeeld wil je thee of limonade? Zijn antwoord is dan vaak NEE, JA. Het woord limonade kan hij immers nog niet zeggen. Maar daardoor wordt het voor ons wel duidelijk. En bij worden die hij wel kent, kan hij het woord zeggen in plaats van ja of nee.

De andere NEE

Er is een andere NEE. De Nee van mama. Hij kan ook erg boos worden als iets van mama niet mag. Hij is bijvoorbeeld dol op Netflix. Daar kan je kiezen welke programma’s je kijkt. Ideaal dus. Maar hoe leuk ook, de hele dag Netflix kijken vinden we niet een goed plan. Hoe populair het woord nee ook is, als hij het mag roepen, zo’n drama kan het zijn als iemand anders, met name mama, papa of zijn zus Nee tegen hem zegt. Gelukkig is hij goed af te leiden met iets anders. Samen gaan spelen, een boekje erbij pakken of gezellig samen een liedje zingen. Het werkt vaak en zo is Netflix snel weer vergeten.
Mocht het afleiden niet werken, heel soms gebeurt dit natuurlijk ook. Dan negeren we zijn gedram. Krijgt hij een aandacht meer, dan is het meestal snel over en komt hij op een andere (leukere) manier zijn aandacht vragen.

In uitzonderlijke situaties, meestal als het gedrag dat vertoond wordt echt niet te negeren is, dan mag hij even op de gang staan. Onze time-out plek. Even afgezonderd, maar wel in het zicht. Bij A hielp dit altijd heel goed. T is er nogal laconiek onder. Echter helpt het wel om wat afstand van de situatie te nemen. De slimmerd die hij is, weet hij heel goed dat als hij weer gehaald wordt, wat hij moet doen om het goed te maken. Dan is hij direct een kleine pubercharmeur.

Haastige spoed…

Het laatste kenmerk van onze nieuwe peuter is misschien wel de meest uitdagende voor mama. Neem de tijd, haast je vooral niet. Zelf lopen in plaats van in de kinderwagen, zelf aankleden, zelf…… en ga maar door. Alles zelf willen doen, dat kost tijd. Niet handig als je over 5 minuten op het schoolplein moet staan, dus neem de tijd. Trek maar wat extra tijd uit voor de dagelijkse activiteiten. Maar zo trots als zijn broek zelf is aangedaan, dat hij achterstevoren zit, dat maakt toch niet uit…. Zo blij dat hij het hele stuk naar het schoolplein heeft gelopen. Dat we het brood van de eendjes verliezen, omdat de zak scheef wordt vastgehouden.. Ach, de vogels lusten ook brood. Zelf boodschappen doen, is wat minder fijn. Goed opletten en veel terugleggen en de zelfscanner controleren op verwijderde of extra artikelen. Maar dat koppie als hij trots is, daar doe je het toch allemaal voor!

Waar was jij het meest trots op toen je kind een peuter was?