Het is een fase, het is een fase....

Peuterpuberteit

Deze fase, ja echt, het gaat dus gelukkig weer over, noemen ze ook wel de peuterpuberteit. In deze periode ontdekken de peuters dat ze eigen mening hebben en dat ze een eigen persoonlijkheid zijn. En dat zul je weten ook. Natuurlijk is er niet veel goed wat mama of papa, of… dan ook voorstelt. En als je probeert je peuter te laten doen wat jij graag wilt, dan laten ze zien dat ze de grootste drama Queen op aarde zijn. Welkom in de peuterpuberteit.
Gelukkig duurt de peuterfase maar 2 jaar. En groeien ze in die twee jaar zoveel, dat alle peuterproblematiek ook weer verdwenen is, voor hij is begonnen. Tenminste dat denk ik nu achteraf, en houdt dit gevoel vast nu ik er weer middenin zit. Een paar dingen die ik met T meemaak in zijn peuterpuberteit.

Nee

Bij T begon het met NEE. En dan niet gewoon NEE, maar om het te benadrukken maakte hij er echt N-E-E-E-E-I van
De eerste manier waarop de peuter ontdekt dat hij een eigen wil en een eigen mening heeft. Het antwoord op welke vraag dan ook, wordt direct beantwoord met NEE. Ook als het antwoord eigenlijk JA had moeten zijn. En je peuter eigenlijk ook gewoon JA had willen zeggen. Frustratie dus als hij vervolgens niet krijgt wat hij toch had gewild.
Je kan dit voorkomen door andere vragen aan je peuter te stellen. Als je hem laat kiezen tussen water of thee, dan zal hij niet zo snel nee meer zeggen als antwoord.

Driftbuien

Ik hoopte dat mijn peuters dit gewoon zouden overslaan. Ken je ze de ouders waar je altijd naar keek in de supermarkt? Die ouders waarvan het kind gillend op de grond ligt te krijsen om het een of ander? Ja dat ging ook mij natuurlijk niet gebeuren. En bij A gebeurde dat ook niet. Maar T. Poeh. Liep je ook met Pinksteren op de appelparade in de Olmenhorst? Dan heb je ons misschien wel gezien. T was moe en wilde koste wat kost gedragen worden. Maar ik vond dat hij prima het laatste stukje naar de fiets wel kon lopen. Na een aantal keer voor mijn voeten te zijn gaan staan, besloot hij het op een gillen te zetten en midden op het pad op de grond te gaan liggen. Keihard MAMA gillend. En ik heb even gezwaaid en liep een stukje door. Dag T!
Gelukkig voor mij trek ik me nooit zoveel aan van anderen, of had ik de mazzel dat er allemaal ouders met peuters liepen (of zij waren de enige die ik wilde zien) en werd T dus ook door iedereen keurig genegeerd. Hij stond op, nam een sprint en liep het laatste stukje keurig aan de hand mee naar de fiets.
Missie geslaagd en we hebben het allemaal overleefd. Hoe te voorkomen? Geen idee, ik ga hem in elk geval niet tillen om de lieve vrede te bewaren.

Van mij

Hij kan het nog niet zeggen, maar hij weet het wel. Dit speelgoed, boterham, beker of wat dan ook is van hem! En dus niet van jou! Duidelijk? Zijn zus die gezellig samen met hem zit te spelen moet het nog wel eens bezuren. De ene seconde is het nog gezellig, de volgende seconde schreeuwt hij heel hard: “DIE!” en daarmee fanatiek wijzend op zichzelf. Het liefst slaat hij zijn zus de hersens in dat ze het in haar hoofd heeft gehaald om met ZIJN speelgoed te spelen. Moeilijk soms ook voor mijn bijna 8 jarige dame die niet veel begrijpt van deze plotselinge omslag. Lang leve de peuterpuberteit!

Hebben jullie ook zo’n last gehad van de peuterpuberteit?