Ode aan die moeder in het zwembad
Gisteren mocht ons neefje afzwemmen. Vol trots had hij een week eerder gebeld en ons uitgenodigd om te komen kijken. Afzwemmen is een feestje waar je als familie natuurlijk bij wil zijn. Dus gingen we met zoveel mogelijk mensen (ik, T, Hanneke, A en Q en een opa en oma) het warme zwembad trotseren om hard voor T en alle andere kinderen te klappen bij elke mijlpaal. Want dat ze goed genoeg kunnen zwemmen dat weten ze al. Afzwemmen is een feestje om dat diploma op te komen halen.
Zenuwen
Maar hoe vaak je dat ook vertelt, de kinderen zijn toch wat zenuwachtig. En dat zag je toen de lange rij kinderen onder luid applaus het zwembad binnenkwamen. Al die vertrokken koppies van spanning, maar wel zwaaiend naar papa en mama. 2 kinderen moesten zelfs huilen.
Ook neef T keek wat beduusd, en ook al is het niet mijn kind, de moederhormonen sprongen direct op, en een zenuwachtige knoop nestelde zich niet alleen bij zijn mama in de buik, maar ook bij zijn tantes. Gelukkig waren wij niet de mama van die twee huilende kindjes….
De spanning zakt
Bij de meeste kinderen is de spanning verdwenen zodra ze het water raken. Eerst watertrappen en een stukje met kleding aan zwemmen, een natte knuffel voor papa en mama en dan in zwembroek weer wachten tot alle kinderen het water uit zijn.
En eigenlijk ging het bij bijna alle kinderen natuurlijk geweldig. Bij bijna alle kinderen… want bij die twee huilende kindjes wilde het ook echt niet lukken.
Gelukkig waren wij niet de mama van die twee huilende kindjes…..
En dat was ook het geval bij het gat. Alle kinderen kwamen met luid applaus uit het gat tevoorschijn, maar deze 2 kinderen durfden helemaal niets meer. Spanning, het overweldigende publiek? Wie weet wat er aan de hand is? De helpende hand van mama, papa en de zwemjuf, het mocht niet baten.
Respect voor de mama’s
Natuurlijk kwamen ook de mama’s in beeld. Niet alleen de zwemjuffen stonden aan de rand van het zwembad de kinderen aan te moedigen, maar ook deze twee mama’s. En wij voelden met ze mee. Je kind zo vol spanning te zien, maar toch zover zien te krijgen dat ze voor een groot publiek laten zien dat ze goed kunnen zwemmen. En dat in een warm zwembad, met de ogen van het publiek prikkend in je rug… Ik kan me voorstellen dat het zweet in straaltjes over je rug loopt, je moederhormonen overuren maken en je naast het wegslikken van deze emotie, je zo positief mogelijk je kind probeert te stimuleren om dan toch alsjeblieft het water in te gaan. De neiging te onderdrukken om ter plekke een potje te janken, of je kind het water in te gooien, van :Kom op, je kan het! Want ook al zou je dat willen, je frustratie uiten, het kan niet. Het publiek hijgt in je nek en kijkt mee, want alle andere kinderen hebben hun baantjes al gezwommen. Dus blijf je rustig en positief.
Lieve mama’s,het applaus dat klonk toen ook het laatste kind in het water plonste en op de rug naar de overkant zwom, was niet alleen voor je kind, maar ook voor jou. Je hebt het verdiend.
En ik prijs me gelukkig dat die van ons (tot nu toe) zonder problemen dit diploma hebben gehaald.