Lief? Nee een monster

Schattig hè die foto’s over onze kleine PrinceS. Nu moet ik zeggen dat hij ook een erg lief katje is. Hij is nog steeds erg mensgericht, gezellig. Hangt nog steeds niet in de gordijnen, graaft geen planten uit. Slaapt graag op bed en op schoot. En is daarnaast ook nog makkelijk te kammen, vooralsnog. Ik mag dit allemaal wel even afkloppen denk ik, want hij is natuurlijk pas 3 maanden oud. En naast al deze schattigheid, kan hij ook echt veranderen in een monster!! Een levensgevaarlijk monster.

Schattig kitten

Dat deze kitten schattig is, is niet gek. Zijn niet alle kittens schattig? Zo kan ik echt uren kijken als hij languit, of opgerold ligt te slapen. Yup het is net als bij een baby. En nu is hij dat natuurlijk ook nog. Hoewel hij in de afgelopen weken wel al flink gegroeid is natuurlijk. Is hij toch nog steeds een kitten. En kittens zijn schattig.
Hij kan op een breed publiek rekenen als hij ligt te slapen of zich uitrekt. Maar ook als hij achter een of ander stuk speelgoed aanjaagt. Pluche muizen zijn daarbij favoriet. En zelfs bij een bezoek aan de kattenbak, kan hij rekenen op toeschouwers. Gelukkig hebben we die bak zowel voor zijn als voor ons comfort nu verplaatst naar de zolder.
En zolang hij niet met hun handen en armen stoeit, vinden ze dat ook nog heel schattig om te zien. Zodra hij het bij hen probeert dan durven ze niet meer.

Monster

Toch verandert dat lieve schattige babypoesje af en toe in een monster. De eerste dagen had hij het nog niet helemaal door. De keuken was nog onbekend terrein. Het geluid van de koelkast die opengaat was nog niet herkend. Maar zodra hij dat door had…..
Natuurlijk heeft hij zijn eigen voer, brokjes, vlees en water. En hij krijgt ook nog snoepjes tussendoor. Hoewel we die laatste nu proberen te beperken, want hij heeft een voorkeur voor andere dingen.

Meneer kreeg een heel klein stukje leverworst. Nou ja kreeg, hij eiste het op. Zijn neus vertelde hem dat die meer dan eetbaar was. Veel meer, daar moest hij letterlijk om vechten. Hoe lief en schattig hij ook is, zijn oren gaan plat, zijn ogen op stand “meer dan fanatiek” Hij wordt supersterk, snel en meer dan fanatiek om de worst te pakken te krijgen.
De eerste keer vergat hij dat er ook iemand was die de worst vast had en probeerde hij letterlijk de vingers erbij op te eten. Inmiddels vertrouwd hij er wel op dat hij het krijgt als iemand hem een stukje geeft. Hij eet je niet meer op. Maar hij blijft als de dood om overgeslagen te worden.

Door op de grond van zich te laten horen, trekt hij alle aandacht naar zich toe. Als dat niet snel genoeg helpt, gaat hij over tot de aanval. Vliegensvlug en doodstil rent hij de paar traptreden op die hem gemakkelijk op het aanrecht brengen, om de worst van je bord te halen op het moment dat jij je omdraait naar de koelkast.

Ook als je rustig denkt te eten, en zijn lievelingsmaal ligt op jouw bord dan vecht hij zich een weg naar het vlees, zelfs een boterham met honing is niet veilig.

Opvoeding

Natuurlijk is een deel opvoeding. En dat wordt hem ook een beetje aangeleerd misschien door iemand die zijn eten makkelijk laat pikken door dat schattige kleine beestje. Kijk maar hoe het er bij ons aan tafel aan toe ging (swipen voor de beste beelden en het beeld met de oren naar achteren en de ogen op fanatiek):