Ik doe het wel zelf! Nee, zeg jij het maar!

Terwijl ik mijn kopje thee nog aan het zetten ben denderen de kinderen door het huis heen. Ze zijn net thuis gekomen van school en regelen zelf drinken, ook voor de meegenomen vriend, en zorgen dat er wat lekkers verschijnt om te snacken. Voordat mijn kop thee getrokken is hoor ik roepen ” Wij hebben ons drinken en eten op! We gaan buiten spelen!”.

Als ik dan uit eindelijk ook, langs alle schoolspullen laverend en de bank vrijmakend van samenvattingen en koekpapiertjes, zit met wat te drinken in het huis alweer stil en verlaten. Ik kan niet nalaten om even trots te denken dat ze al zo zelfstandig zijn geworden, maar dat rommel opruimen er helaas nog niet bijhoort.

Als moeder ben ik trots, blij en soms ook een beetje bang voor hun zelfstandigheid. Bang omdat ik niet altijd meer de volledige controle heb, ik er niet altijd meer bij ben om ze te troosten als het mis ging maar ook blij omdat het uiteindelijke doel van de opvoeding toch is om ze zelfstandig door het leven te laten gaan. Bij elke ontwikkeling kan weer net zo trots op ze zijn als bij de eerste stapjes of bij het los leren fietsen.

Mooi vind ik het om te zien dat A sommige stappen makkelijk neemt terwijl Q zich nog het liefst achter mijn benen zou verschuilen.

In groep 6 vond ik dat A best zelf dingen kon gaan vragen aan de juf. A vond dat ook en soms met wat hulp, of even oefenen thuis met wat precies te vragen, deed ze dat ook elke keer weer. Als ik nu aan Q vraag om iets simpels tegen de juf te zeggen, bijvoorbeeld dat hij naar de tandarts moet en dus iets eerder word opgehaald, dan duikt hij achter mij of pakt mij hand en roept heel hard ” Nee, zeg jij het maar!” Ach er komt ook voor hem een tijd dat het stom is om je moeder ergens mee naar toe te nemen. Voor het gemak ga ik er vanuit dat ook hij uiteindelijk zelf zijn vragen zal gaan stellen.

Kan jij ook soms zo trots zijn op wat je kinderen, ongeacht hun leeftijd, allemaal al bereikt hebben in hun leven?