Zusjes van hetzelfde moederbedrijf

Ruim 400 vrienden heb ik op Facebook. Maar lang niet iedereen die zich op Facebook mijn vriend mag noemen, is ook echt een vriend.
Ik vind het wel heel leuk om zo mee te kunnen kijken in het leven van mijn vrienden, kennissen, klasgenootjes, collega’s en andere vrienden op Facebook. Achter elke Facebookvriendschap schuilt wel een verhaal. En zo zijn eigenlijk ook alle Facebookvriendschappen bijzonder.

Maar naast bijzondere Facebookvriendschappen zijn er ook andere bijzondere vriendschappen.
Beste vrienden, misschien de meeste bijzondere vriendschappen. Vrienden die je zo goed kent, dat ze aan een half woord genoeg hebben, waar je mee kunt huilen en lachen en die altijd voor je klaar staan. Deze vriendschappen zijn meestal op 1 hand te tellen.

Maar waar ik het eigenlijk even over wil hebben is een andere vriendschap. Naast mijn “gewone” beste vrienden, mag ik mijzelf het trotse lid noemen van een bijzonder vriendschapstrio.

Zusjes

Mijn extra zusjes! Een jaar of 3 werkten we zeer intensief samen. En vanaf het begin dat we met zijn drieën waren, was er direct een klik. We hadden aan een half woord genoeg en durfden los van elkaar belangrijke beslissingen voor de anderen te nemen. Naast werk bespraken we ook allerlei andere zaken. En waren we al snel op de hoogte van het wel en wee in elkaars persoonlijke leven. Misschien weten ze op sommige vlakken wel meer dan mijn beste vrienden.

Zelfs A zei dagelijks als ik ’s ochtends de deur uitging: “Mam, doe je wel de groeten aan D en L?”.

Of de omgeving het werken met ons als plezierig heeft ervaren? Ik kan me voorstellen dat dat heel wisselend was. Van positief: we kenden elkaar zo goed, dat we niet altijd op elkaars standpunt hoefden te wachten maar een van ons direct kon beslissen voor de anderen. Dat kwam de snelheid van vele processen zeker ten goede. Tot misschien wel heel negatief: waren ze bang voor de eenheid die we vormden waardoor er nooit feedback op kwam?

Gescheiden levens

Maar zoals vaker gebeurd in werksituaties scheiden dan toch soms de wegen. Hardhandig werd 1 van ons gescheiden van de andere twee. Een plek op een andere locatie, en ons gouden team werd achtergelaten met een gapend gat. Dat natuurlijk wel werd opgevuld met een lieve collega, maar het werd toch anders. Diezelfde collega verliet ook het bedrijf. Ook hier helaas niet helemaal vrijwillig.

Ook van ons overgebleven duo moesten we afscheid nemen. Boventalligheid raakte onze afdeling. Gelukkig wel een nieuwe baan, zelfde locatie. Dus samen lunchen zat er deze keer nog wel in.

Dat laatste was al weer ruim 2 jaar geleden. Inmiddels is er al weer veel gebeurd. 2 van ons werken niet meer voor dit bedrijf. En hoe gaat dat dan meestal met vriendschappen op de werkvloer? Die verwateren. Been there, done that! Maar deze keer niet. Het lukt ons inmiddels als meer dan 2 jaar om toch regelmatig af te blijven spreken.

Zusjes van hetzelfde moederbedrijf

En dat ondanks onze zeer drukke levens. Gezinnen, sporten en het verdere sociale leven maakt het soms erg lastig om een datum te vinden waarop we allemaal kunnen. Maar het lukt, en zodra we samen zijn, is het direct als vanouds. We hoeven niet uitgebreid stil te staan bij wat er is gebeurd de afgelopen periode, we praten gewoon verder alsof we elkaar zojuist, een uur geleden, bij een vergadering nog hebben gezien.

Heb jij ook een bijzondere vriendschap?