Wat je al niet denkt op de SEH

Wat we deden op de SEH heb je al kunnen lezen. A heeft een gebroken arm en daardoor belandden we daar. En dat is lang wachten en je vervelen en wachten. Natuurlijk schieten er ook allerlei gedachten door je hoofd. En door het hoofd van A. Een aantal delen we er vandaag met je.

Huh wat is SEH?

Laten we simpel beginnen. In de wachtkamer. Waarom zijn er twee loketten? Een is voor de HAP en de andere dus voor de SEH. Logisch voor mij en slim om alles onder 1 dak onder te brengen. Maar A had geen idee. Een korte uitleg van de termen SEH (spoed eisende hulp) en HAP (huisartsenpost) en wanneer je waar terecht kan was nodig. Nu wist ze waar ze beland was en waarom welke volgorde wordt aangehouden.

Geen foto’s

In de wachtkamer hangt een bordje “geen foto’s”. Ai zal ik daar een foto van maken? Kan ik er gelijk een blog over schrijven…. A vraagt namelijk waarom niet. De regels met betrekking tot privacy uitgelegd. En nee dus ook geen selfie met de muur op de achtergrond. We houden ons aan de regels. Dus nee ook geen bordje op de foto zetten.

Koffieautomaat

Ha daar staat de koffieautomaat. Zal ik een kop thee nemen? Nee doe toch maar niet. A mag niets hebben staat erbij. Zij is patiënt. Waarom dan niet? Zij heeft het ook gelezen…..

Oké de uitleg over narcose en nuchter zijn…. ondertussen denk ik alleen maar. Is bij haar toch niet van toepassing. Kom op, misschien is het niet eens gebroken. Maar ook hier, laten we het toch niet doen en ik ga niet alleen thee drinken en zij niet. Toen dacht ik ook nog dat we wel snel weg zouden zijn….. Hoe kan je je vergissen…
En thee uit een automaat is toch eigenlijk helemaal niet lekker!

Kleine kamertjes

Zoals je ook kon lezen in het verslag over de arm, werden we in een tussenkamertje gestopt. Via de kamer met de slapende meneer naar ons kamertje. Geen deuren, maar 2 gordijnen die onze ruimte scheiden van de buren. Een “bed”, meer een behandelbank, hoe noem je zo’n ding eigenlijk. (Even nagevraagd bij de verpleegkundige helft van deze mama’s. Dat heet dus een behandeltafel) Een zadelkruk en een paar klapstoeltjes. Daarnaast hadden we de gipskast en een mobiele computer. Nee geen laptop, maar een kastje op wieltjes met daarop de computer. Zo kan die ook naar de andere kamertjes gereden worden. (Een cow heet dat, vertelt mijn bron. Een koe? Ja een Computer On Wheels)
Geblindeerde ramen, met een sticker met weer dat bordje geen foto’s…

Dus nee geen foto’s. Nou ja, we moesten toch de buitenwereld op de hoogte brengen. En dat lukt het beste met een passende foto op Ig en Facebook.

De buren

Het meest intrigerende van de SEH tijdens het enorm lange wachten, de mensen in de ruimte naast je. Zeker als de ruimtes alleen maar gescheiden zijn door een gordijntje. Hmm die man hiernaast is gewoon in slaap gevallen. Zou hij zijn roes uitslapen? Nou lekker dan, zitten wij daarnaast. Natuurlijk was dat helemaal niet het geval, maar je fantasie draait overuren daar…

De andere buren. Zitten er al even, komen hier niet vandaan. Dat mogen we horen. Gaat niet helemaal goed daar. “Mama, is dat nou lachen of huilen wat ik hoor?” Ehh huilen lieverd. Laten we Netflix nog maar wat harder zetten. Arme mensen. Hmm wij praten zelf nog wel wat zachter. Je wilt toch ook niet dat de buren alles horen. Luistervinken ook niet, maar nogmaals, met dat gordijn ertussen, is het niet horen wat er gebeurt lastiger dan wel horen wat er gebeurt.

WiFi en Netflix

Ja lang leve de goede WiFi hier! Echt veel beter dan andere openbare gelegenheden. Netflix doet het probleemloos hier! Dat is fijn! Nu hebben we tijdens het lange wachten iets te doen. We hebben dus heerlijk samen Vaiana gekeken. Daar word je zelfs op de SEH vrolijk van.

Alleen had ik mijn oplader ook wel mee kunnen nemen. Genoeg stopcontacten om hem even aan te leggen, alleen is dan het snoer niet lang genoeg om Netflix te kijken…hadden we dan de behandeltafel wellicht wat kunnen opschuiven om het ons comfortabel te maken? Ach heb de oplader niet mee, dat scheelt de SEH verbouwen.

De knoppen

Ja die rode die weten we. Er staat zo’n teken op waardoor je snapt dat je daarmee hulp in roept. In de zoektocht naar de pijnstiller was ik blij dat ze niet onderuit was gegaan, want echt snel werd er niet gereageerd op de knop. Bij acute nood was de reactie op de knop te laat geweest.

Maar nu die andere knoppen? De groene en de gele. De groene weten we nu. A zag dat de verpleegkundige erop drukte toen ze de pijnstillers had gebracht. Dus daarmee wordt de oproep weer geannuleerd, of in ons geval, afgehandeld.

En natuurlijk heb ik het even uitgezocht. Voordeel van een bloggende wederhelft die ook nog verpleegkundige is.

Geel doet niks en als je groen lang indrukt staat ineens het reanimatieteam gezellig bij je op zaal met een man of tien.

Geel is in principe om de hospitality/keuken medewerker te bellen maar dat systeem is niet in gebruik. Nog een keer op de rode knoop geeft een noodoproep. Maar dat is alleen in het door ons bezochte ziekenhuis zo, de andere vestiging heeft een ander systeem

Dorst!!

Ja ik heb nu wel dorst. O die automaat staat helemaal in de wachtkamer. Weet ik wel te vinden, oh verdraaid, nu staat er ineens iemand voor onze neus om te gaan gipsen. Nou ja, thee uit een automaat is toch niet lekker.

Foto’s

Oeps taak vergeten! Ik moest nu wel foto’s maken. Misschien wil ze haar spreekbeurt hierover doen, laat ze vallen. En dan heb ik vast wat foto’s. Hoe zat het ook alweer met dat bordje.

Likes

Ja ze is dol op likes. Niet alleen op musical.ly maar ook op mama’s Ig en Facebook. En iedereen zegt: “Balen, hopelijk valt het mee” of “Beterschap”. Waar blijven de likes?
Dus als je de moeite hebt genomen tot hier te lezen, klik ff door naar Ig en geef nog even een hartje! Bedankt vast namens A