Virtuele woordenwisselingen en cyberruzies

Oh help! Als de afgelopen dagen een voorproefje zijn van de komende jaren dan ben ik er nu al klaar mee! De afgelopen week rolden we namelijk van de ene crisis in de andere crisis en ze hadden allemaal te maken met communicatie via chatgroepjes en social media.

Identiteitscrisis

Het begon met een beetje een eng iets. Je hoort wel eens op het nieuws over volwassen mensen die kwaad willen en zich voordoen als jongen/meisje van een jaar of 14-18. Mijn kinderen weten inmiddels dat niet iedereen is wie ze lijken te zijn. En toch werden we daar onverwacht mee geconfronteerd.

De kinderen spelen regelmatig minecraft via verschillende servers. Dit gebeurt online en er is dus contact met andere mensen die 6 maar ook 60 kunnen zijn. Er is geen manier om dat te controleren. Je moet er maar vanuit gaan dat ze zijn wie ze zeggen te zijn. Door het regelmatig samen spelen met sommige mensen ontstaan er soms toch wat hechtere vrienschappen en de behoefte om meer te kunnen communiceren tijdens het gamen. En dan word het dus wat linker. Telefoongegevens of skypenamen worden uitgewisseld om groepjes te kunnen vormen en samen te kunnen praten. Hier wordt dan weer een ander aan toegevoegd die ze eigenlijk niet kennen, etc etc.

En dan ineens komt de mededeling dat iemand in de groep vreemde dingen zegt. In dit geval ging het om dreigen met automutilaties door een meisje als de dingen niet zo gingen als zij wilde. Emotionele chantage dus. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk bleek het meisje helemaal geen meisje te zijn van 14 jaar maar een jongen van een jaar of 12. En hoe ze daar dan achter kwamen? Blijkbaar is het niet zo moeilijk om via een i.p.-adres in iemands computer en Facebook te komen. Ik heb geen idee hoe en volgens mij mijn kinderen ook niet maar blijkbaar zijn er 14-jarigen die hun hand daar niet voor omdraaien. Persoonlijk vond ik dit best een enge situatie en ik was dan ook een soort van opgelucht dat het niet om een 40-jarige man bleek te gaan.

School

Niet veel later was er een meningsverschil in een groep op whatsapp. Iets met woordgebruik dat sommigen stoer vinden en door andere beledigend werd op gevat. Mijn kind was hier niet bij betrokken, geloof mij, ik heb de apps allemaal terug gelezen. Toch stond er ineens een groepje oudere kinderen op het schoolplein met de mededeling dat ze onder andere mijn dochter zochten.

Zij durfde vervolgens niet meer in haar eentje de hond uit te laten. We zijn dus samen gegaan en kwamen daarbij deze dames tegen. En ja, ik ben dus verhaal gaan halen. Ik heb aan de meiden gevraagd wat er toch allemaal aan de hand was. Puntje bij paaltje wilden zij niet als knokploeg overkomen, maar hun vriendin steunen die had aangegeven zich erg alleen te voelen door de ruzie in de appgroep. En hoe mijn kind er in betrokken is geraakt, is tot nu toe nog steeds een raadsel. Maar na het gesprek durft ze in elk geval weer alleen over straat en hopelijk hebben de andere dames iets geleerd over het verkeerd uitpakken van goede bedoelingen.

Nog veel meer

En dan heb ik het nog niet over alle kleine meningsverschillen, foto’s die via via worden verstuurd over elkaar, schermafbeeldingen van privéchats die de ronde doen en noem maar op. Ik hoop elke keer dat ze er van leren, dat ze stapje voor stapje wijzer worden. Dat sommige dingen dus niet in chats thuishoren maar gewoon persoonlijk besproken moeten worden. Ik hoop het heel erg.

Maar na een gemaskeerde identiteit, een ruzie met “knokploeg” vanwege een verkeerd gevallen appje en het zoveelste meningsverschil dat uit gevochten wordt in een groepsapp heb ik het dus wel even gehad met de whattsapp-groepjes, skypegroepen en andere “sociale” media.

Hebben jullie ook zulke dingen meegemaakt?