Veel plezier lieverd!

Maanden kijkt ze er al naar uit. De zomervakantie! Vorig jaar mocht ze 4 dagen op kamp. Dit jaar mag ze een hele week. Ze mocht natuurlijk ook zelf kiezen, en ze koos ervoor te gaan kamperen.
Kamperen is iets magisch, dat doen wij niet. Dus dat lijkt haar nog leuker. En kamperen aan het water, met kinderen in dezelfde leeftijd. Leuker kan niet toch.
Eindelijk breekt dan de dag van vertrek aan. Alle spullen zijn gepakt en ze is er klaar voor. Ze heeft er zin in.

Afscheid

Natuurlijk brengen we haar weg. Op het kamp aangekomen helpen we met het opmaken van haar luchtbed in de tent waar ze een week zal slapen. De vier andere dames, waarmee ze in de tent zal slapen, hebben hun bed al klaar liggen. Daarna verkennen we het terrein, maar keren steeds terug naar de tent. Net als A vindt ook T de tent geweldig. Hij blijft maar kijken. We drinken een kopje thee en wachten tot het kamp officieel gaat beginnen.

Dan is het moment van afscheid nemen aangebroken. Heel even vindt ze het lastig. Een knuffel, een kus en nog een knuffel. Maar het plezier overheerst en weg is ze. Wij kijken nog even kort bij het kennismakingsspel en gaan dan richting auto.

Op weg naar de auto beginnen de tranen te stromen. Zijn zus gaat niet mee, hij wil dat A ook mee gaat. We kunnen toch niet naar huis zonder haar!

Telefoon

Thuis gaan wij gewoon ons gang. We eten, en brengen T op een redelijk normale tijd in bed. Hij gaat echter nog niet slapen. Ineens roept hij om zijn telefoon. Hij wil dat de knuffel van A, die bij hem slaapt, nog even met A belt. Ze wordt gemist. Nou vooruit, even eruit dan om te bellen.

2 uur later gaat de telefoon. Een voor mij onbekend nummer. Het is A. Ze is geprikt door een wesp op haar hand. Het is wel uitgezogen, maar het prikt. Maar het gaat wel goed. Ze gaan nu slapen.

Veel plezier lieverd! En ja ik doe de groeten aan papa!

Dag mama, en weg is ze weer. Genieten van haar kamp. Op naar een eerste nacht in bed.

Loslaten is soms best moeilijk

Maar dan heel stiekem als ik dan ook in bed lig, heb ik toch ook even een momentje van een beetje verdriet. Mama heeft heel even moeite met loslaten en zou je het liefst even in de armen houden. De pijn van de steek wegnemen en ervoor je zijn. Niet alleen je broertje mist je, maar mama nu heel even ook. Dat is zo weer over hoor. En ik zal de rest van de week niets van je horen. En dat is goed. Op Facebook zien we foto’s die de organisatie plaatst en we zien dat je geniet. Je straalt op de foto’s.

Maar stiekem kijk ik al weer uit naar de dag dat we je mogen ophalen en we je weer fijn mogen knuffelen.

Ben jij goed in loslaten?