Mama op het matje bij de juf

Het is weer zo ver. De rapporten zijn mee naar huis en we hebben een tijd voor het tien-minuten gesprek. Ik kan er niks aan doen maar ik ben bang!

Ik ben bang voor de juf en meester. Niet heel erg hoor, gewoon een klein beetje. Niet omdat ik ze niet lief vind, maar omdat ik altijd het gevoel heb iets stouts gedaan te hebben. Niet omdat de juf of meester dat oproept, maar omdat ik dat oproep. En ik kan er niks aan doen!

Ergens in mijn leven, nee ik weet niet waar, heb ik een associatie gelegd tussen een buro met iemand erachter en op het matje komen. Elke keer als ik achter de tafeltjes plaats neem bij het gesprek met de juf of meester bevliegt mij dat gevoel van straf krijgen. Ik zit er met hartkloppingen en klotsende oksel vol spanning te wachten wat de juf mij gaat vertellen.

Ondanks dat ik de juffen heel goed ken, altijd vriendelijk te woord word gestaan, en ze nog nooit boos of lelijk hebben gedaan, wil dat rare gevoel niet verdwijnen. Ik moet er elke keer weer een beetje om lachen als ik in de bankjes zit. Ik vraag mijzelf dan serieus af waar ik nu bang voor ben. En weet je, ik heb geen idee. Waarschijnlijk ga ik daar ook niet achter komen. Dus voorlopig zal ik nog even moeten doorbijten. Want die tien minuten- gesprekjes, die hebben we nog wel even!

Hebben jullie ook wel eens dat gevoel gehad tijdens een 10-minuten gesprekje op school?