Ik sloot mijn ogen

Vrijdagavond 13 november. Het Nederlands Elftal staat net 2-2 in de oefen interland tegen Wales. Het boeit me niet, ik ben moe. De tv gaat uit, ik scrol nog even door mijn timeline, Instagram, Facebook en Twitter. Daar bereikt mij het nieuws dat er aanslagen, bommen zijn in Parijs. De wereld wacht nog op meer nieuws. En ik? Ik sluit letterlijk mijn ogen. Ik ga slapen.

Ik was moe

Ja ik ging slapen, ik was moe. Moe van weer een week met mijn eigen besognes en ellende. Zo moe, dat ik mijn ogen niet meer kan openhouden.

Sinterklaas en aanslagen

De volgende ochtend lees ik dat het Nederlands elftal heeft gewonnen van Wales, maar verder is mijn social media feed gevuld met Eifeltorens. Het was vreselijk vannacht in Parijs.

Op het blog komt vandaag een post over de Sinterklaasintochten. Immers hier in Nederland komt vandaag Sinterklaas aan. Ook hier kijken de kinderen er vol spanning naar uit.

Hoe gaan wij er mee om?

Ik wil het niet bagatelliseren hoor, maar beide gebeurtenissen zijn niet nieuw. Ze gebeuren al jaren. Ieder jaar kijken de kinderen uit naar Sinterklaas. En al langer dat wij het feest van Sinterklaas vieren, plegen mensen in de wereld aanslagen.

Ja dat vind ik vreselijk, vooral voor de nabestaanden van de slachtoffers en voor de mensen die geloofden dat ze dit deden voor hun geloof, wat ze dan ook geloven. Een parallel met het verleden kun je ook zelf wel trekken.

Hoe vreselijk het is, wij gaan dus ook gewoon verder met het plaatsen van Sinterklaas artikelen en dingen die we leuk vinden! Berichtgeving over aanslagen, vluchtelingen en andere nare zaken laten we over aan de specialisten die dat veel beter kunnen dan wij. En ook zonder verdere Eifeltorens of andere uitingen op social media, leven wij op onze eigen manier mee.