Het is (g)een perfecte wereld

28 mei 2015

Er is vast al heel veel over geschreven. En nee dit wordt, hoop ik, geen klaagblog. Nou ja misschien dan toch een beetje. Ik ben een beetje klaar met de goed-nieuws-show. Het mooi weer spelen en doen alsof je leven perfect is.
Nu ben ik heel erg tevreden met mijn leven. Natuurlijk zijn er verbeterpunten. Die zijn er altijd. Helaas zit het toch ook wel in mij en in vele anderen om te verlangen naar meer. En vooral te verlangen naar wat anderen hebben. Dat lijkt allemaal zo veel mooier en beter.

Vuile was buiten hangen?

En waarom lijkt het dan mooier en beter bij anderen? Nu hangen we over het algemeen de vuile was niet zo snel buiten. Je problemen houd je bij jezelf en los je zelf op. Heb je hulp nodig, dan wil je wel een concrete hulpvraag richting familie, goede vrienden of hulpverleners roepen, maar niet aan de hele wereld.

Alleen verandert de wereld om ons heen heel snel. Vroeger startte we internet even op om een e-mail te sturen. Veel gepiep en gekraak. En natuurlijk gemopper van ouders omdat je de telefoon bezet hield. En als dat niet het probleem was, dan was het te duur. Tegenwoordig zijn we meestal 24/7 online. En we sturen niet alleen een e-mail. Nee de hele dag door leven we daar naast ons gewone leven ook een leven op het world wide web. Instagram, Facebook, Twitter en wat nog meer? De hele dag delen we waar we zijn, met wie en hoe leuk onze kinderen zijn. Of we delen de kat of de hond natuurlijk. En daarna kijken we ook even mee in het leven van onze familie, vrienden, kennissen en onbekenden. En dat zijn niet eens mensen die “beroemd” zijn, nee gewoon echt onbekende mensen. Zo leuk om in het leven van anderen te kijken! Toch?

Het echte leven?

Maar zie je dan ook het leven van anderen? Of zie je alleen maar een heel klein stukje van het leven van anderen? Hoeveel mislukte foto’s zijn er vooraf gegaan aan die mooie foto op Instagram. Hoe vaak heeft iemand geprobeerd om een leuke Facebook status te schrijven en hoe krijg je nepblijheid in 140 tekens op Twitter?
Een ijzersterke campagne van Psyq.nl. De wereld achter de selfie. Gericht op psychische problematiek. Deze geeft wel goed weer, wat een goed-nieuws-show ons online leven is.

En ik doe er ook aan mee. Lang leve de smartphone met camera. Eerst een mooie foto, niet mooi genoeg, dan maken we gewoon een nieuwe. Nog niet, dan nog een nieuwe en nog een en nog een. Net zo lang totdat het de perfecte foto is geworden. Die je vervolgens deelt op alle mogelijke social media kanalen. Om vervolgens te checken, hoeveel likes en hoeveel leuke commentaren je krijgt.

Niet perfect

Nu plaatste ik de afgelopen week 2 minder perfecte foto’s. Minder perfect als in, minder geregisseerd, minder vrolijk. En wat er gebeurde? Kijk maar.

Kijk ik boos op de eerste foto? Nee, lieve Facebookvolgers, nee dit is niet boos. Jullie kennen mijn boze gezicht nog niet, denk ik. Wie weet plaats ik nog wel een keer een boos gezicht. Ik ben blij dat het me gelukt is, deze foto te maken. Deze oom, die jullie niet kennen, en mezelf fatsoenlijk op de foto krijgen is echt een uitdaging. En selfies zijn ook niet mijn sterkste kant. Zo lastig om dan goed in de camera te kijken. Herkenbaar?
Maar ik heb een foto, met mijn oom die ik maar 1x in de 10 jaar zie. Voor mij dus dierbaar. Of de foto nu echt helemaal de goed-nieuws-show uitstraalt kan me op dat moment dus niets schelen. Maar doordoor raakte het commentaar mij blijkbaar wel!

De tweede foto is er wel een uit een serie. Spontane foto van het spelen van papa en zoon. Helaas waren de andere foto’s mislukt omdat er een lange arm van papa midden in beeld was. Hier kreeg papa door dat er een foto gemaakt wordt. En ja dan kijk je misschien ook niet op zijn charmantst. Maar gaat het niet om het beeld dat het weergeeft. Papa en zoon gezellig samen met de auto’s spelen. Een foto waar mijn zoon hoop ik later met veel plezier naar kan kijken, omdat dat hem terugbrengt naar de tijd dat ze samen met auto’s speelden. En hij is gelukt. Beter dan 30 jaar geleden, toen je voorzichtig een foto maakte met een rolletje en hoopte dat de foto mooi was geworden nadat je het rolletje had weggebracht? En dat hij niet helemaal goed-nieuws-show uitstraalt kan mij dus helemaal niets schelen.

Jammer dat de rest van de wereld er niet ook zo overdenkt.
Ik probeer zelf in elk geval na deze campagne van psyq en mijn eigen ervaringen, nog minder te oordelen over foto’s van anderen. Want heb jij enig idee welke emotie er achter zit? Nee, oordeel dan maar niet te snel! En natuurlijk hoef je nog steeds de vuile was niet buiten te hangen. En ga vooral door met delen van die momentjes van geluk. Maar zie ze dan ook gewoon als momentjes van geluk, en liever niet perfect geregisseerde foto’s. Maar deel nu juist eens een foto die minder perfect is.

Durf jij een niet perfecte foto te delen?