Hallo! Eh...Ken ik u?

Hallo! Een verbaasde blik van mij en dan zeg ik toch maar gedag terug. In die paar seconden voor ik je gedag zei ging het volgende door mijn hoofd: Hallo? O het was echt tegen mij, hmm ken ik die persoon? Nou zij mij wel dus ik zeg ook maar even hallo. Maar ik weet het ligt meestal niet aan mij. Maar waarom dan toch die verbazing dat een vreemde mij gedag zegt…

Ik was het niet

Ik herken je over het algemeen wel, als ik je echt ken. Van school, van het sporten, via de kinderen of wat dan ook. Maar het kan dus ook zijn dat je mij niet zag. Je zei mij niet gedag, je dacht dat je mijn zus gedag zei.

Haha ja echt, ik was het niet, het was mijn zus. Die ken je wel. Van school, sporten of via de kinderen.

Soms duurt het even, maar we zeggen vaak maar gedag terug. We zijn het inmiddels gewend. En volgt er een gesprek, dan leggen we het aan je uit.

Ooit was het een spel

Ooit in een inmiddels best ver verleden, we waren pubers begon dit feestje. 2 blonde dames van bijna dezelfde leeftijd. Vreemden, meestal tegenstanders bij het sporten konden ons niet uit elkaar houden. Leuk samen dubbelen, zelfde kleding, zelfde racket. Zelfs de elastieken in het haar stemden we hier op af. En de een is links, de ander rechts. Maar dat viel velen niet op. Het was een leuk spel!

Nu 20 jaar later, wonen we niet meer in hetzelfde dorp, maar nog steeds wel bij elkaar in de buurt. Zo kan het gebeuren dat we mensen tegenkomen die we niet kennen, maar die ons lijken te kennen.

Even bellen of appen met elkaar. Ik heb je eer weer hoog gehouden hoor. Ik heb weer iemand gedag gezegd voor je. Maar wie het was? Geen idee.

Dus bij deze. Kijken we wat vreemd als je ons groet? Misschien ben ik het wel niet, maar is het mijn zus….

Lijken we nu zoveel op elkaar dan?

Maar zeg nou zelf, zoveel lijken we toch ook niet op elkaar