Gebroken arm

Zoals je al hebt kunnen zien op Instagram, of voor de mensen die mij privé kennen, op Facebook, zit A in het gips. Natuurlijk zijn we bestookt met vragen. Hoe is het gebeurtd? Hoe gaat het nu met haar? En heeft ze pijn? Vragen die zij en ook wij dagelijks krijgen. We praten je dus even bij.

 Wat is er gebeurd?

De laatste week van de vakantie staat al weken in de agenda geblokt. Tenniskamp! Een week op de tennisbaan met alle vriendinnen van tennis. Super leuk! En de weersvoorspellingen werden ook nog eens goed. Enthousiast brachten we haar maandagochtend dan ook weg.
Om 16:00 uur mochten we haar weer ophalen en we verwachtten enthousiaste verhalen. Echter was het eerste dat we hoorden. Ik ben gevallen en ik kan mijn linkerarm niet gebruiken. Ze liet hem dan ook slap langs haar lichaam hangen.
Tijdens een wedstrijdje was ze gestruikeld over haar eigen voeten, achterover gevallen en ze had zichzelf opgevangen met haar linkerarm. In de rechter had ze natuurlijk haar racket vast.
Na de val wist ze direct: dit doet meer zeer dan normaal.

Wel of niet naar de dokter?

Direct gekoeld en nog geen uur later stond mama er al. Dus geen paniek. Bij nadere bestudering van mijn kant, twijfel. Het is niet haar hand, en ook niet de pols. Voornamelijk een hele pijnlijke plek op haar onderarm. Het spaakbeen. Het is ook wat dik, dat kan ook de pijn verklaren. Wat te doen? Eerst maar even nog op de fiets, ijsje halen. Fietsen gaat, maar vooral opstappen is erg pijnlijk. Maar voor mama ook een moment om te observeren. Hoe reageert ze bij gebruik. Voor mij geeft dat hopelijk een ander, beter beeld dan voelen.

Overleg met de HAP

Na het ijsje en na het avondeten besluiten we toch maar even de HAP te bellen voor overleg. Natuurlijk kunnen zij aan de telefoon ook niet beoordelen wat er aan de hand is. Dus A mag kiezen. Zometeen naar de HAP of als het morgen nog zoveel pijn doet naar de eigen huisarts.
A is duidelijk. Nu meteen! Dan kan ze morgen weer naar tenniskamp. Anders mist ze die hele dag.

Van de HAP naar de SEH

Zodra we binnenkomen bij de HAP kunnen we eigenlijk direct al meelopen. We hadden om 20:15 een afspraak.
3 vragen en 1x voelen aan de arm verder staan we na zo’n 2 minuten al weer in de wachtkamer. Door naar de SEH. Toch even een foto maken…..

Wachten op de SEH

We kregen al snel een kamertje toegewezen. Een zonder deur, die deuren zaten in de 2 aangrenzende kamertjes waarvan we gescheiden waren met een gordijn. Aan de ene kant een slapende meneer en aan de andere kant een ouder echtpaar. Geen uitzicht helemaal niets…. En het was druk op de SEH vanavond. Daar ging dus de voorspoedige start.

De foto

De verpleegkundige vraagt wat er op de HAP al is gedaan. En besluit dat vooronderzoek niet nodig is. We worden zo direct opgehaald voor de röntgenfoto. Na 20 minuten wachten, konden we terecht in de röntgenkamer. Daar stonden we na 2 minuten al weer buiten. Om opnieuw te wachten. Dit keer op de arts. En als het druk is op de SEH, bedoelen ze dat de arts druk is op de SEH. Zodra hij na ruim een half uur binnenkomt zeilen, meldt hij direct slecht nieuws. En direct er achteraan:

“Sorry, ik heb geen tijd om empatisch te zijn…”

Tranen

Toch een breuk in de arm dus. Tranen bij A, want nu moet ze in het gips. Dat ze bij een kneuzing net zoveel pijn en problemen heeft met tennissen dat kwam ook niet aan hoor…

Maar terug naar de niet zo empathische arts. Blijkbaar had hij geleerd dit er direct achteraan te roepen, om vervolgens toch op zijn hurken te gaan en met A te praten, de foto op de computer tevoorschijn te toveren. En de tijd voor ons te nemen. Had hij dat direct gedaan, dan had het hem waarschijnlijk tijd bespaart in de hectische avond op de SEH. Maar hij is ook nog een AIOS, dus hij heeft nog een leerpunt.

En weer wachten

Had ik al gezegd dat als het druk is op de SEH dat je lang moet wachten. Wij zetten Netflix nog maar even aan. Dan hoeven we ook niet alle nare huilgeluiden etc van de buren te horen. Gelukkig kunnen we niet meekijken. Ondertussen geeft A aan dat ze moe wordt. Niet gek het is bijna 10 uur. En de pijn loopt op. De pijnstiller van thuis is op zijn retour. Voor mijn eigen gemak en die van A druk ik op de rode knop. Maar er verschijnt geen verpleegkundige, ook die zijn druk. Dan toch maar de gang op. Ah daar loopt die aardige die ons hier binnen neerzette. Ik herken haar. Vraag vriendelijk of A nog iets mag tegen de pijn. En ze komt met een diclofenac en een paracetamol. En we melden dat we even van onze post zijn. Ze zouden ons toch ineens met een bezoek willen vereren, terwijl wij een sanitaire stop maken.

Gips

Dan eindelijk 1,5 uur nadat de breuk is meegedeeld door de dokter komt het gips. Eigenlijk hadden we moeten wachten op de kamer ernaast, maar die mensen zitten er nog langer dan wij, maar ze besluit dan toch maar hier te gaan gipsen. Fijn, want daarna kunnen we dan eindelijk naar huis. Het gips zit er zo op. Ze koos na lang twijfelen voor rood. Wit is mooier, maar sneller vies. Rood past namelijk niet altijd bij haar kleding. Tja… En met een afspraak op zak voor een week later, dan krijgt ze ander gips, lopen we dan om 23:30 het ziekenhuis weer uit….

Hoe gaat het nu

Ze heeft nog wel pijn. Maar ze doet het goed. Ze weet het zelfs de hele dag vol te houden bij het tenniskamp. En dat met een minimale hoeveelheid pijnstillers. Knap hoor! En ze doet zelfs met veel onderdelen mee. Gelukkig is het tenniskamp dus niet helemaal verpest door 1 ongelukkige val.
Ook geeft ze aan dat het gips wat losser begint te zitten. Dat betekent neem ik aan, dat ook de zwelling aan haar arm wat is afgenomen en dat is ook heel prettig. Hoewel het niet te los moet komen te zitten natuurlijk. Maar dat houden we goed in de gaten.

En dan leven we toe naar volgende week, de afspraak op de gipspoli. Welk kleur gips zal ze dan kiezen?