Einde van het draaimolen tijdperk

11 juli 2018

De kermis ligt al weer even achter ons. Na een week kermis moeten we nog even afkicken en bijkomen. En ook echt even herstellen. Ik was bont en blauw. En ook een vermogen armer, en berg troep rijker. Maar dat was ingecalculeerd. Die blauwe plekken niet. Ik was nog voorbereid op eendjes vangen, ballen gooien en een braaf ritje in de draaimolen.

Draaimolen

Het heeft toch wel wat zo’n echte ouderwetse draaimolen. Wij hadden de indruk dat deze ook niet vaak vernieuwd hoeven te worden. Ze zagen er voor ons gevoel ook nog echt hetzelfde uit als in onze tijd. De bel gaat en de voertuigen draaien in een rustig tempo hun rondjes. De kinderen zwaaien enthousiast en draaien aan de stuurtjes van de het door hen gekozen voertuig, of doen alsof ze op een echt paard zitten. Nostalgie naar een tijdperk waarin alles langzamer ging?

A was bijna een toen ze voor het eerst op de kermis kwam. Als echte diehard feestweekgangers konden we natuurlijk niet om de kermis heen. Hoewel de kermis voor ons niet het hoogtepunt was natuurlijk, maar een kleintje meenemen naar de feesttent, gaat wel een beetje ver. Dus het werd de kermis. Een rondje in de draaimolen en eendjes vangen. Prachtig vond ze het. En ondanks dat ze nog net geen 1 was, was de toon gezet. Elk jaar een beetje meer. Naast de draaimolen kwamen er ook andere kindvriendelijke attracties bij met als hoogtepunt vaak het trampoline springen.

En toen A de draaimolen wat ontgroeid was, kon T haar plekje overnemen.
Nog een heel blij kind, dat heel veel rondjes in de draaimolen heeft gezeten. Heerlijk in zo’n ouderwetse brandweerauto, vliegtuig, of een fiets. Die vonden ze misschien nog wel het leukst. En wij stonden er dan heerlijk in het zonnetje naast.

Geen draaimolen meer

Mentaal had ik me er nog niet op voorbereid. T is 5 en ik had stiekem toch verwacht dat hij nog wel een rondje in de draaimolen zou doen. Maar we liepen de draaimolen zonder omkijken al voorbij in het eerste rondje.

Eendjes vangen, ballen gooien en de rups. Dat waren zijn blikvangers. Dat wilde hij doen. En zo verliep het bijna elke keer. Hij keek niet meer naar de draaimolen, ook niet als daar menig klasgenootje van hem in zat dat hem ook riep. Ja even zwaaien en dan snel doorlopen. Deze daredevil ging toch niet meer in de draaimolen.

Daredevils

Mijn kinderen zijn ware Daredevils. Natuurlijk hebben ze dat niet van een vreemde. Wellicht een leuk verhaal voor een andere keer, hoe Hanneke en ik een kermis in Hongarije bezochten, en op een lokale kermis (wederom in Hongarije) anderen leerden dat je met botsauto’s moet botsen en niet alleen rondjes rijden.
Terug nu naar de kinderen.

A heeft de kermis vooral doorgebracht in de Bomber. Een hele lange arm die de stoeltjes heel hard rond draait en over de kop. Niets is haar te gek. Ik zou het ook nog steeds wel durven, maar die misselijkheid die je ook overvalt op het moment dat je eruit stapt, die heb ik er niet meer voor over. Gelukkig was T nog wel heel blij dat hij hier nog niet in mocht.

Wel in de rups dus, en hoewel hij snel last heeft van wagenziekte, stapte hij hier keer op keer vrolijk uit. Papa die de eerste keer mee was niet, en mama, zie hierboven, heeft het niet eens geprobeerd. Gelukkig wilde zijn zus en zijn tantes hem wel vergezellen.

Na een aantal rondjes ontdekte hij nog wat anders. De botsauto’s.

De eerste keer mocht hij met zijn oom en vergezelde ik A. Bij een keiharde botsing, waar ik nog van dacht, oh als dat maar niet te hard is, zag je bij hem het plezier op zijn koppie alleen maar groter worden. Dus hij was niet meer te stoppen en ook met mama heeft hij nog vele rondjes gebotst, waarbij ik me ook echt niet hoefde in te houden. Wat dan voor alle andere bekenden ook alleen maar leuk was. En ik dus bont en blauw de kermis kon verlaten. Maar stiekem verlang ik al weer naar volgend jaar. Nog een paar extra rondjes in de botsauto’s. Mijn zoon is een heerlijk excuus.

Wanneer waren jullie kinderen uit de draaimolen gegroeid?