Betrokkenheid op school

In januari kregen we hier het eerste rapport van het jaar. Ik schreef naar aanleiding daarvan een stuk over het 10 minuten gesprek. Redenen waarom je wel moet gaan. En het leverde ontzettend veel reacties op. Mama’s die het herkenden, mama’s die het nooit overslaan. Maar ook andere feedback. Zo ook van een collegajuf. “Als je al niet eens die 10 minuten kan opbrengen om naar school te komen voor een gesprek, dan ben je niet geïnteresseerd in je kind. Nou ja in elk geval niet in het leven van je kind op school. Niet betrokken…..”
In eerste instantie schrok ik van die opmerkingen. Pardon? Niet betrokken? Ehhh…

Nu kan ik hier een hele uitleg gaan geven dat ik echt heb meegemaakt dat de juf mij op school vroeg wat ik kwam doen tijdens dat gesprek, maar nee. Wel wil ik het vandaag hebben over betrokkenheid op school. Of beter gezegd, betrokkenheid bij je kind.

Betrokkenheid op school

Voor mij is het niet meer dan vanzelfsprekend om betrokken te zijn op school. Je kunt wel zeggen dat ik dat met de paplepel ingegoten heb gekregen. Onze moeder was altijd aan het helpen op school. Stencilen, een soort van kopieren is dat (voor iedereen die na 1980 is geboren), helpen op de creamiddagen, rond kerst, Sinterklaas en op schoolreis. Zelfs toen onze broer nog een heel klein broertje was. Hij ging dan gewoon mee naar school.
En het was zelfs een beetje feest als wij mochten overblijven, omdat zij als overblijfmoeder moest invallen. Normaal aten we altijd thuis namelijk.

En zo gaat het bij mij nu ook. Toen A net op school was, werkte ik nog fulltime. Ik kon daarom niet altijd mee met uitjes. Maar heel vaak nam ik vrij. Voor de spelletjesochtend en even later de sportdag en voor het schoolreisje. En natuurlijk ook als rijmoeder naar diverse dingen.
Toen ik thuis zat, ging T ook gewoon mee. Ook toen ik leesmoeder was in de klas van A. Hij ook een boekje, of hij luisterde gewoon gezellig naar al die voorlezende kinderen.

Moeder Hanneke

Moeder Hanneke, nee niet de andere helft van deze mama’s maar een andere moeder Hanneke, helpt niet. Haar hele relaas is uitgebreid in het nieuws geweest afgelopen januari. Gemist? Je leest het hier.
En zo zijn er natuurlijk veel meer moeders die niet helpen op school. Een bewuste keuze of misschien wel ongewenst. Die groep moeders is er ook.
Ik snap moeder Hanneke ergens wel. Er zijn ook activiteiten waar ik heel ongelukkig van wordt. Vraag mij niet om vrijwilligerswerk te doen met mensen met een beperking. Daar word ik, en ook de ander, heel ongelukkig van. Dus laat moeder Hanneke maar thuisblijven. Ik ben blij dat zij andere kwaliteiten heeft.

Minder betrokken?

Is moeder Hanneke nu minder betrokken bij school?
In zekere zin wel, maar volgens mij zit betrokkenheid bij school niet alleen in het aanwezig zijn bij activiteiten of het voeren van 10 minuten gesprekken. Betrokkenheid kan zich volgens mij uiten op vele gebieden, want net als in de klas, brengt iedere ouder zijn eigen kwaliteit mee naar school.
Zo kan het zijn dat er een vader is met een grote aanhanger, die 2x per jaar voor komt rijden om de Sinterklaas- en kerstspullen van en naar de opslag te rijden. Er is een ouder met creatief talent die helpt met het ontwerpen van het nieuwe logo van de school. Ouders die goed kunnen verven en het schoolplein opknappen in het weekend. Ouders die graag pannenkoeken bakken voor een activiteit op school. En ook ouders die geen tijd willen of kunnen maken. En dat is prima. Ik hoop dan van harte dat zij een stapje harder doen voor mensen met een lichamelijke of geestelijk beperking. Loop ik wel harder voor hen op school. De school is een afspiegeling van de maatschappij.

Niet op school, niet betrokken bij je kind?

Wat ik ook hoorde, en waar ik eerlijk gezegd een beetje van schrok, was de suggestie dat als je geen 10 minuten investeert in je kind met een 10 minuten gesprek dat je dan je kind te kort doet.
Nu denk ik niet, dat een kind er beter van wordt, als de ouders naar een 10 minuten gesprek gaan op school. Zeker niet als het een gesprek alleen met de juf is. De interesse in het schoolwerk van een kind draait niet om een 10 minuten gesprek.
Ik breng ze naar school, kijk ’s ochtends mee naar hun werk. Help ze als ze vragen hebben over het werk en ik praat elke dag met mijn kind over school. Wat hebben ze gedaan, vonden ze het leuk of juist moeilijk? Aan tafel oefenen we tafels, praten we nog eens na over breuken of over de ruzie in de bouwhoek. De leuke gymles komt aan bod en ik weet ook de naam van de vakleerkrachten die je meestal niet ziet. Daarnaast zorg ik ervoor dat ik voorkom dat de kinderen luizen krijgen, of als ze ze toch per ongeluk mogen krijgen de luizen bestrijdt. Ook fijn voor mijn collega luizenpluismoeders ;).

Zo laat ik aan mijn kinderen zien dat ik ook op deze manier betrokken ben. Ze nemen spullen mee van huis naar projecten over de ruimte, wereldsteden of….. En zo kun je volgens mij ook prima betrokken zijn, zonder regelmatig op school te komen. Zeker als dat niet in je mogelijkheden ligt om te rijden, te knutselen of luizen te pluizen. En ik weet zeker dat die kinderen ook voelen dat hun mama of papa betrokken is.

Of niet?